Empidonka stokowa (Empidonax difficilis) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny tyrankowatych (Tyrannidae). Występuje w zachodniej części Kanady, Stanów Zjednoczonych i Meksyku. Nie jest zagrożony.
Dz
DzienneMi
MięsożerneZw
Zwierzęta owadożerneEntomofag, owadożerca – zwierzę lub rzadziej roślina odżywiające się owadami – zarówno larwami, poczwarkami, jak i dorosłymi owadami. Entomo...
Na
NadrzewneLą
LądoweTe
TerytorialneTerytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Jajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Zw
Zwierzęta monogamiiMonogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
Sa
SamotneMi
MigrująceP
zacznij od...Nie występuje dymorfizm płciowy. Empidonax difficilis ma oliwkowozielony wierzch ciała oraz żółtawy spód. Jej głowa jest duża w porównaniu do reszty ciała. Ma białe obrączki oczne oraz jasną plamkę dookoła. Posiada szeroki dziób, od żółtej do jasnoróżowej barwy. Skrzydła są ciemne z dwoma paskami o bladożółtej barwie. Początkowo empidonka kordylierska (E. occidentalis) była uznawana za podgatunek e. stokowej, są jednak rozróżnialne po śpiewie.
Gniazduje wzdłuż wybrzeży Pacyfiku, od północnej Kalifornii Dolnej do południowo-wschodniej Alaski. Zimę spędza w zachodnim i południowym Meksyku, od południowej części Kalifornii Dolnej na południe poprzez nadbrzeżne niziny, aż do stanu Oaxaca. Zwykle spotykana na wysokości od 0 do 1500 m n.p.m.
Gniazduje w gęstych, podmokłych lasach iglastych albo w lasach mieszanych. Była widywana na daglezji zielonej (Pseudotsuga menziesii), choinie zachodniej (Tsuga heterophylla), sośnie Lamberta (Pinus lambertiana) oraz cedrzyńcu kalifornijskim (Calocedrus decurrens). Empidonki stokowe są związane z nadrzecznymi, cienistymi środowiskami. W Kolumbii Brytyjskiej została znaleziona w lasach żywotnika olbrzymiego (Thuja plicata). Zimują w rozległych lasach iglastych, lasach tropikalnych z drzewami zrzucającymi liście oraz nizinnych lasach z roślinnością wiecznie zieloną.
Podobnie jak pozostałe empidonki, ta poluje poprzez wypatrywanie owadów siedząc na gałęzi. Może je też zjadać z liści i drzew. Preferują polowania na niskich lub średnich wysokościach. Ich główne pożywienie stanowią pszczoły, osy, mole, pająki i muchy. Czasami jedzą pokarm roślinny, np. liście bzu i jeżyn.
E. stokowe są w większości monogamiczne. Jedno z badań w Kolumbii Brytyjskiej wykazało, że 1 na 7 samców kopulował z dwiema samicami. Sezon lęgowy trwa od kwietnia do lipca, wielkość terytorium wynosi około 1,5–3,5 ha. W lęgu są zazwyczaj 4 jaja. Czas wysiadywania wynosi 13–16 dni, pisklęta są w pełni opierzone po 14–17 dniach. Mogą się rozmnażać, gdy skończą rok. Długość życia wynosi około 6 lat.
IUCN uznaje empidonkę stokową za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Organizacja Partners in Flight w 2017 roku szacowała liczebność populacji na 8,4 miliona dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy.
