Sójeczka perska (Podoces pleskei) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Występuje endemicznie w Iranie (jako jedyny ptasi endemit). Niezagrożony wyginięciem.
Długość ciała według autorów HBW wynosi około 24 cm, jednak Zarudny podał wymiary dla trzech osobników (dwa samce, samica) i mierzyły one odpowiednio 27, 28 i 26 cm. Pozostałe wymiary (n=3): rozpiętość skrzydeł 38–40 cm, długość ogona 88–94 mm, skrzydła 113–120 mm, dzioba 38–41 mm, skoku 43–45,5 mm. Masa ciała w przedziale 85–90 g.
Jeden z dwóch przedstawicieli rodzaju, który nie posiada czarnych piór z wierzchu głowy. U dorosłego samca wierzch ciała porastają pióra o ciepłej, rudopłowej barwie. Spód ciała także rudopłowy, lecz jaśniejszy. Broda, górna część gardła oraz środkowa część brzucha białe. W niższej części szyi widoczna czarna plama, podobnie jak i za okiem i na kantarku. Skrzydła czarno-białe, sterówki czarne. Miękkie części ciała jak u sójeczki pustynnej: tęczówka ciemnobrązowa, dziób ołowianoszary, nogi szaroniebieskie. Samicę, prócz ogólnie jaśniejszego upierzenia, wyróżnia brak czarnej plamy za okiem oraz na gardle.
Jedyny endemiczny ptak Iranu. Zasiedla wschodnią część interioru państwa na obszarze szacowanym przez BirdLife International na 220 tys. km². Środowiskiem życia sójeczki perskiej są piaszczyste równiny z obecnością roślin z rodzajów Zygophyllum i Artemisia. Osiadły.
W zachowaniu przypomina sójeczkę pustynną, ogólnie P. pleskei to gatunek od niej cichszy i szybszy. Sójeczki perskie dają się podejść i nakarmić z ręki, jednak oddalają się natychmiast po dostrzeżeniu zagrożenia. Przebywają pojedynczo lub w parach. Jesienią pożywienie stanowi materia roślinna; w żołądkach ptaków odłowionych we wrześniu znaleziono ziarna pszenicy, jęczmienia, Zygophyllum, melona, fragmenty chrząszczy (głównie ryjkowcowate) i kości małych jaszczurek. W lecie (w maju) około 90% pożywienia stanowią zwierzęta. Obserwowano ptaki wyjadające termity z Zygophyllum oraz saksaułów (Haloxylon), jednak nie znaleziono w żołądku ich szczątków. Podobnie jak inne krukowate, część pokarmu przechowuje w wolu, a następnie ukrywa.
Wyprowadza jeden lęg w sezonie. Monogamiczny, pary utrzymują się cały rok. Dobór w pary i budowa gniazd ma miejsce w lutym, składanie jaj rozpoczyna się w marcu. Gniazdo umieszczone przeważnie w korycie rzeki okresowej lub na krzewie – podczas badań w Rezerwacie biosfery Touran 61% gniazd umiejscowionych było na Atraphaxis spinosa. A. spinosa zapewnia dobry kamuflaż i gniazda zbudowane w tejże roślinie miały kształt kubeczka, ale np. na przęślu (Ephedra) lub Zygophyllum stanowiły zadaszone konstrukcje. Podczas wspomnianych badań znajdywano gniazda na wysokości 0,4 do 1,15 m nad ziemią.
W zniesieniu 3 do 6 jaj. Skorupka przybiera barwę od brudnobiałej po kremową, pokrywają ją brązowe plamki. Wymiary jaja to średnio 28,35 na 20,65 mm, średnia masa 6,01 g (n=81). Inkubacja trwa 16–18 dni. Wyklucie się całego lęgu zajmuje ponad 2 dni. Pisklęta w wieku około 5–7 dni mają nadal zamknięte oczy, lotki zaczynają rosnąć. W wieku 12–17 dni są w pełni opierzone. Opuszczają gniazdo po 15–18 dniach, mimo że nie są wtedy zdolne do lotu.
Przez IUCN od 1994 roku gatunek klasyfikowany jest jako najmniejszej troski (LC, Least Concern); wcześniej, od 1988 roku miał status „bliski zagrożenia” (NT, Near Threatened). Całkowita liczebność populacji nieznana, trend szacowany jako stabilny ze względu na brak doniesień o jej spadku i brak widocznych zagrożeń. Sójeczka perska występuje na 5 obszarach uznanych za ostoje ptaków IBA.
