Boa tęczowy

Wyróżnia się szereg podgatunków, których przedstawiciele różnią się od siebie ubarwieniem, a zwłaszcza jego intensywnością. Niektóre z nich to:

• E. c. maurus (Gray, 1849; podgat. kolumbijski): Dorosłe osobniki są w zasadzie prawie jednobarwne (podgatunek najmniej zróżnicowany kolorystycznie). Przeważający kolor: wiśniowo-brązowy, słabo widoczne są czarne pierścienie biegnące wzdłuż grzbietu i ciemne plamy po bokach ciała. Młode osobniki posiadają trochę wyraźniejszy wzór, przez co przypominają nieco podgatunek brazylijski (najefektowniej ubarwiony), jednak po ukończeniu około półtora roku wzór zanika prawie zupełnie. Występowanie – od Nikaragui po północną Brazylię.
• E. c. crassus (Cope, 1862; podgat. gujański): Ustępuje mu nieco rozmiarami. Pod względem jaskrawości wzoru ubarwienia można go umieścić pomiędzy podgatunkiem kolumbijskim a brazylijskim, temu ostatniemu ustępuje pod tym względem bardzo znacznie, jednak w przeciwieństwie do kolumbijskiego nawet u dorosłych osobników wzór pierścieni jest dość wyrazisty. Występowanie - otwarte tereny w Brazylii, Boliwii i Argentynie.
• E. c. cenchria ((Linnaeus, 1758); podgat. brazylijski): Podgatunek o ubarwieniu uznawanym za najlepiej prezentujące się w hodowli. Jego wzór jest jaskrawy i pozostaje taki również po osiągnięciu dojrzałości. Kolor podstawowy to wiśniowo-brązowy, wzdłuż grzbietu biegną jaskrawe czarne pierścienie, wewnątrz których tło jest o ton jaśniejsze od umaszczenia podstawowego. Po bokach ciała występują czarne owale z jasnymi półksiężycami. Niektóre osobniki mają po bokach srebrzysty odcień, należą do odmiany zwanej „Lamar”. Pod względem rozmiarów góruje nad podgatunkami: kolumbijskim, argentyńskim, gujańskim i paragwajskim, ale ustępuje peruwiańskiemu (największy) i podgatunkowi z wyspy Marojo. W naturze występuje w Amazonii, od Wenezueli na południe po Boliwię i dalej po Gujanę Francuską i Brazylię.
• E. c. alvarezi (Abalos, Baez and Nader, 1964; podgat. argentyński): przedstawiciele osiągają najmniejsze rozmiary. Wzorem ubarwienia odbiegają nieco od pozostałych boa tęczowych. Jest on mniej regularny, ale wyraźniejszy niż u podgatunku kolumbijskiego i gujańskiego, choć mniej wyraźny niż u brazylijskiego. Półksiężyce na bokach ciała są wyraźnie szersze. W większym stopniu niż u innych przeważają kolory szare, zaś sam wąż jest ogólnie jaśniejszy. Zdarzają się osobniki o większym udziale koloru pomarańczowego. Występujący u wszystkich podgatunków metaliczny połysk jest u niego znacznie słabszy. W naturze występuje w formacji chaco od południowo-wschodniej Boliwii do północne Argentyny.
• E. c. gaigei (Stull, 1938; podgat. peruwiański): Największy wśród podgatunków. Efektownie ubarwione węże, bardzo zbliżone wyglądem do tych podgatunku brazylijskiego. Charakterystyczną cechą są nieco większe łuski w porównaniu do pozostałych podgatunków. Występowanie – Amazonia na obszarze Boliwii i Peru.
• E. c. barbouri (Stall, 1938; podgat. z wyspy Marajo): Jest również zbliżony kolorystycznie do podgatunku brazylijskiego, choć jego wzór jest nieco mniej wyrazisty (znacznie wyraźniejszy jednak niż u kolumbijskich i gujańskich). Ubarwienie jest też wyraźnie ciemniejsze. Podobnie jak peruwiański posiada duże łuski. W naturze występuje na wyspie Marajó w ujściu Amazonki (północna Brazylia).
• E. c. assisi (Machado, 1945): Występowanie – caatinga na obszarze od stanu Paraíba do Minas Gerais (Brazylia).
• E. c. hygrophilus (Amaral, 1935): Występowanie – las atlantycki na obszarze od stanu Alagoas po Rio de Janeiro
• E. c. polylepis (Amaral, 1935): Występowanie – cerrado na terenie stanów Goiás i Minas Gerais

W klasyfikacji dusicielowatych przyjętej przez Pyrona, Reynoldsa i Burbrinka (2014) podgatunki E. c. alvarezi, E. c. assisi, E. c. crassus i E. c. maurus podnoszone są do rangi odrębnych gatunków.

Między podgatunkami występują niewielkie różnice. Długość ciała zwykle nie przekracza 200 cm, w hodowli terraryjnej przeważnie wynosi około 150 cm.