Altannik lśniący, altannik fioletowy (Ptilonorhynchus violaceus) – gatunek ptaka z rodziny altanników (Ptilonorhynchidae) występujący w dżunglach deszczowych i innych lasach w dwóch regionach wschodniej Australii, od północnego Queenslandu na północy po południową Wiktorię na południu. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Ptilonorhynchus.
Wyróżnia się dwa podgatunki P. violaceus:
Altannik lśniący występuje w dżunglach deszczowych, wilgotnych lasach eukaliptusowych i innych lesistych obszarach wschodniej Australii. Tereny te podzielone są na dwie części. Ptaki żyjące na północy są mniejsze niż ptaki z południa. Altannik lśniący często opuszcza kryjówki leśne i szuka pożywienia, latając na terenach otwartych. Żyje samotnie, a samce mają swoje terytoria. Rewiry tokowe poszczególnych samców, bronione przez nie, rozmieszczone są w lasach w regularnych odstępach. W miesiącach zimowych, kiedy minie pora lęgowa, altanniki łączą się w większe stada, które wspólnie poszukują pożywienia. W zimie ptaki opuszczają lasy i wyruszają na żer na otwarte tereny. W tym też okresie zapuszczają się do sadów i ogrodów.
Altannik potrafi naśladować głosy niektórych ptaków. Osobniki żyjące w miastach naśladują np. miauczenie kota czy dźwięk gwizdka.
Swoją owocową dietę altannik lśniący uzupełnia bezkręgowcami. Pokarmu szuka na ziemi oraz w gałęziach drzew. W zimie altanniki lśniące łączą się w stada, gdzie razem przebywa w nich do 50 ptaków, które wspólnie poszukują pożywienia. W stadach opuszczają bezpieczny las i wyruszają na otwarte tereny – na pola, do sadów i ogrodów. Szukają głównie owoców. Większe stado altanników potrafi „zebrać” wszystkie owoce ze średniej wielkości sadu w ciągu tygodnia. Z tego powodu altanniki nie są lubiane przez ogrodników i rolników, którzy do nich strzelają. W niektórych regionach w okolicy Melbourne ptaki te zostały już całkowicie wytępione.
Samiczka, zwabiona śpiewem samczyka pozostaje w okolicy nawet kilka tygodni. Samiczka decyduje, czy przyjmuje zaloty, zanim po raz pierwszy wejdzie do altanki. Kiedy jest gotowa do parzenia, pochyla się do przodu. Po parzeniu samiczka opuszcza ozdobioną altankę, zaczyna budować gniazdo i tam znosi jajka. Samczyk w tym czasie rozbudowuje swą budowlę, nadal ozdabia teren przed altanką, kontynuuje taniec godowy w nadziei zwabienia następnych partnerek. Na drzewie lub na pnącej roślinie, kilkaset metrów od altanki, samiczka splata z gałązek miskowate gniazdo. Samiczka znosi 2–3 białe, nakrapiane brązowe jaja, które wysiaduje sama przez trzy tygodnie. Kiedy wyklują się pisklęta, karmi je na początku owadami i kawałkami owoców, co wykonuje samodzielnie. Sama też broni gniazda przed intruzami. Po trzech tygodniach pisklęta usamodzielniają się i opuszczają gniazdo.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje altannika lśniącego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy. Choć altannik lśniący na razie na wszystkich terenach występuje licznie, jego populacje zmniejszyły się w ciągu ostatnich stu lat w następstwie niszczenia jego naturalnego środowiska i polowań.
