Mewa ochocka (Larus schistisagus) – gatunek dużego ptaka z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący wybrzeża północno-wschodniej i wschodniej Azji oraz zachodniej Alaski. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała: 55–67 cm; rozpiętość skrzydeł: 132–148 cm; masa ciała: 1050–1700 g. Obie płcie mają podobne upierzenie, choć samice są nieco mniejsze.
Gatunek ten jest lęgowy na wybrzeżach północno-wschodniej i wschodniej Syberii, zachodniej Alaski i północnej Japonii, także na Wyspach Kurylskich, Wyspach Komandorskich i Sachalinie. Część populacji jest osiadła, a część zimuje w Japonii, Korei Północnej i Południowej, na wybrzeżu Chin i na Tajwanie (czyli głównie w rejonie Morza Ochockiego i Morza Japońskiego).
Wyjątkowo pojawia się w Europie; w Polsce stwierdzona po raz pierwszy w 2017 roku (obserwacja z roku 2016 nie uzyskała akceptacji Komisji Faunistycznej).
Podobnie jak inne mewy, mewa ochocka jest wszystkożerna – żywi się głównie rybami i morskimi bezkręgowcami, ale nie gardzi padliną, odpadkami, gryzoniami, a nawet owadami. Może rabować gniazda, a czasami także odbierać zdobycz innym morskim ptakom (kleptopasożytnictwo).
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę ochocką za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowita liczebność populacji nie jest dokładnie znana; w 2006 roku zgrubnie szacowano, że zawiera się w przedziale 25 000 – 1 000 000 osobników. Trend liczebności populacji również nie jest znany.
