Owca śnieżna (Ovis nivicola) – gatunek ssaka z rodziny wołowatych, blisko spokrewniony z północnoamerykańskimi dzikimi owcami jukońską i kanadyjską. Przez część systematyków owca śnieżna uważana jest za podgatunek owcy jukońskiej lub kanadyjskiej, w polskiej literaturze zoologicznej również opisywana była pod nazwą Ovis dalli lub Ovis canadensis nivicola.
Długość ciała 140–175 cm, długość ogona do 15 cm, wysokość w kłębie ok. 100 cm, masa ciała do 100 kg. Ubarwienie szarożółte lub ciemnobrunatne, spód biały lub kremowy. Masywne, ślimakowe rogi, u samców o długości do 89 cm (rekordowy okaz posiadał rogi długości 111 cm), u samic cieńsze i krótsze. Owce śnieżne zamieszkują otwarte tereny górskie. Występują w środkowej, północnej i wschodniej Syberii.
Tworzy liczne jednopłciowe stada. W grupach kawalerskich o hierarchii decyduje rozmiar rogów, z reguły nie ulega ona zmianom nawet podczas okresu godowego, choć pomiędzy samcami o porównywalnym porożu dochodzić wtedy może do zrytualizowanych potyczek. Zderzenie rogami poprzedza wymiana spojrzeń i póz z oddali. Żywi się trawami i porostami.
Samice osiągają dojrzałość płciową po 2 latach, samce w wieku 5 lat. Okres godowy przypada na październik i grudzień. Młode samce z reguły nie są dopuszczane do samic przez starsze, większe barany. Po ciąży trwającej około 8,5 miesiąca, na świat przychodzi jedno młode. Samica przed porodem opuszcza stado i udaje się w odosobnione miejsce.
