Orangutan sumatrzański (Pongo abelii) – gatunek ssaka naczelnego z podrodziny orangowatych (Ponginae) w obrębie rodziny człowiekowatych (Hominidae). Endemiczny dla Sumatry. Mniejszy niż orangutan borneański.
Dz
DzienneOw
OwocożerneRo
RoślinożerneZw
Zwierzęta owadożerneLu
LudożerneRo
Roślinożercy (Liście)Na
NadrzewneZo
ZoochoriaEn
Endemity wyspoweNo
NomadyczneSk
SkansorialneLą
LądoweTe
TerytorialneŻy
ŻyworodneZw
Zwierzęta przeglądającePo
PoligynandriaSa
SamotneNi
Nie migrująceS
zacznij od...Długość ciała (bez ogona) samic 68–84 cm, samców 94–99 cm; masa ciała samic 30–45 kg, samców bez kryzy 30–65 kg, samców z kryzą 60–85 kg. W przeciwieństwie do Pongo pygmaeus ma na twarzy długie włosy.
Orangutan sumatrzański występuje endemicznie w północno-zachodniej Sumatrze (Aceh i Sumatra Północna), na północny zachód od jeziora Toba.
Orangutan sumatrzański prowadzi częściowo samotny tryb życia, w przypadku spotkania szukających pokarmu zwierząt - w 20% napotyka się więcej niż jednego osobnika. Tym samym struktura społeczna orangutanów różni się znacząco chociażby od żyjących w stadach szympansów. Być może odpowiada za to specyfika środowiska, w którym jeden osobnik potrzebuje dużej powierzchni, by się wyżywić.
Odnotowano też różnice w zachowaniu zwierząt zamieszkujących różne tereny, nie wydaje się jednak, by wynikały one z różnic w środowiskach. Mogą one stanowić pewnego rodzaju kulturę.
Samiec osiąga dojrzałość płciową w wieku 15 lat, samica natomiast już w wieku 8 lat.
Liczebność tego gatunku ulega spadkowi, przez ostatnie 75 lat wyniósł on ponad 80%. W 2016 r. ich populację szacowano na 13.846 osobników zamieszkujących na obszarze 16.775 km², z czego 82,5% na terenie prowincji Aceh. W latach 1985–2007 obszar występowania gatunku zmniejszył się o 60%. Orangutan sumatrzański jest gatunkiem krytycznie zagrożonym wyginięciem.
