Treron grubodzioby (Treron curvirostra) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Występuje u podnóży Himalajów (do 1500 m n.p.m.) oraz w Azji Południowo-Wschodniej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała wynosi 24–31 cm, masa ciała – 112–186 g. Wymiary szczegółowe podane w milimetrach przedstawia poniższa tabela.
Czoło i ciemię są szaroniebieskie. Przód głowy, gardło, szyja, spód ciała, kuper oraz środkowe sterówki mają barwę zieloną, na piersi, kuprze i sterówkach w złocistym odcieniu, a z tyłu szyi i na brzuchu – bardziej szarą. Boki, pióra na skoku i co krótsze pokrywy podogonowe ciemnozielone z szerokimi białymi końcówkami, które układają się w białe plamkowanie. U samic są one zielono-białe, czasami z kasztanowym nalotem. Dłuższe pokrywy podogonowe jasnokasztanowe. Płaszcz oraz pokrywy skrzydłowe mniejsze fioletowawokasztanowe u samców, a ciemnozielone lub oliwkowozielone u samic. Pozostała część skrzydła ciemnozielona lub czarna z szerokimi żółtymi krawędziami na większości piór, które na złożonym skrzydle tworzą wyraźne żółte paski. Sterówki oprócz środkowej pary są ciemnoszare u nasady, jasnoszare na końcu, a przez środek przebiega czarny pas. Naga skóra wokół oka jaskrawozielona lub niebieskozielona. Dziób jasnozielony, żółtawy lub białawy, z czerwoną plamą u nasady po bokach. Nogi i stopy czerwone.
Osobniki młodociane upierzone są podobnie do dorosłych samic, jednak wyróżnia je bardziej matowe upierzenie i obecność żółtych krawędzi na większości pokryw.
Trerony grubodziobe poszczególnych podgatunków zamieszkują:
Granica zasięgu występowania w Indiach przebiega przez stan Arunachal Pradesh na zachodzie oraz przez stany Mizoram, Manipur i Nagaland na południu. W Nepalu trerony grubodziobe odnotowano w dystrykcie Chitwan oraz w okolicy Biratnagar, Naya Belhani i Dharan. W Chinach trerony grubodziobe występują najdalej w południowej części kraju – w zachodnim Junnanie i na wyspie Hajnan.
Trerony grubodziobe występują w różnego rodzaju lasach – zarówno tych wiecznie zielonych, jak i mieszanych (z udziałem drzew zrzucających liście), a do tego na namorzynach; mogą to być też lasy wtórne. Rzadziej od innych treronów pojawiają się na otwartej przestrzeni. Wiadomo jednak, że pojawiają się na polach uprawnych obsianych zbożem. W zachodniej części Filipin trerony grubodziobe zamieszkują suchsze lasy i zdają się unikać lasów deszczowych zamieszkiwanych przez trerony żółtodziobe (T. pompadora). Odnotowywane są od nizin do około 1500 m n.p.m.; w Nepalu na wysokości 75–455 m n.p.m., w Azji Południowo-Wschodniej – do 1280 m n.p.m.
Trerony grubodziobe prowadzą osiadły tryb życia. Przemieszczają się jedynie na skalę lokalną i w odpowiedzi na dostępność pożywienia. Są przede wszystkim owocożerne, prawdopodobnie najchętniej zjadają owoce morwowatych (Moraceae). Zwykle żerują w grupach złożonych z 10–40 osobników. Pożywienia szukają przeważnie od podszytu po korony drzew, choć czasami schodzą na ziemię po dzikie poziomki i inne owoce runa. Wykorzystują również uprawy ryżu i prosa.
Okres lęgowy w północno-wschodnich Indiach trwa od końca marca do sierpnia; szczyt aktywności lęgowej przypada na maj. Na Sumatrze obserwowano budowę gniazda w styczniu. W Malezji gniazda z jajami znajdowano w styczniu, pod koniec lutego i w czerwcu. Gniazdo stanowi dość luźna platforma z patyków umieszczona w rozwidleniu gałęzi lub wśród bambusów. W budowie uczestniczą obydwa ptaki z pary. Czasami gniazda poszczególnych par mogą znajdować się kilka metrów od siebie. Zniesienie składa się z 2 jaj o białej skorupie. Wysiadywanie trwa blisko 14 dni.
IUCN uznaje trerona grubodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2022). Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako zazwyczaj pospolity lub bardzo liczny. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za spadkowy ze względu na utratę siedlisk.
