Petrel antylski (Pterodroma hasitata) – gatunek średniej wielkości ptaka morskiego z rodziny burzykowatych (Procellariidae). Gniazduje endemicznie na terenie wyspy Haiti. Zagrożony wyginięciem. Podgatunek z Jamajki, traktowany przez część autorów jako odrębny gatunek, prawdopodobnie wymarł.
Długość ciała wynosi około 37 cm, długość skrzydła natomiast 19 cm. Wierzch ciała, okolice oczu, półobroża na szyi oraz pokrywy podskrzydłowe średnie II rzędu czarne. Pozostałe części upierzenia białe. Dziób ciemny, z rurkowatymi nozdrzami charakterystycznymi dla rzędu rurkonosych (Procellariiformes).
Petrel antylski zamieszkuje Morze Karaibskie i zachodnią część Oceanu Atlantyckiego. Gniazduje na wyspie Haiti – w południowo-zachodniej i południowo-wschodniej części państwa Haiti (obejmującego zachodnią część wyspy) oraz w południowo-zachodniej Dominikanie. Możliwe, że gniazduje też na Dominice i na Kubie, gdyż ptaki te były tam obserwowane w sezonie lęgowym, jednak ostatnie potwierdzone gniazdowanie na Martynice miało miejsce w 1862 roku, a na Kubie do tej pory (2018) brak jest potwierdzonych lęgów. Dawniej petrel antylski gniazdował także na Martynice i Gwadelupie, ale co najmniej od 1900 roku brak jest potwierdzonych stwierdzeń.
Jedyne potwierdzone miejsce gniazdowania petrela jamajskiego znajdowało się w Górach Błękitnych i John Crow we wschodniej Jamajce. Możliwe, że gniazdował też na Dominice i Gwadelupie.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje petrela antylskiego jako gatunek zagrożony wyginięciem (EN, Endangered) nieprzerwanie od 1994 roku. Liczebność populacji szacuje się na nie więcej niż 1000 par lęgowych, być może nawet 500. Zagrożenie stanowi niszczenie habitatu, zabijanie dla pożywienia oraz zmiany w środowisku, jak urbanizacja; dezorientuje ona ptaki, które następnie umierają, rozbijając się o budynki i druty telekomunikacyjne. Przyczynę wymierania stanowić także mogą wprowadzone na wyspę ssaki.
IUCN uznaje petrela jamajskiego za gatunek krytycznie zagrożony, prawdopodobnie wymarły. Ptak ten był liczny jeszcze w połowie XIX wieku, ale później jego liczebność gwałtownie spadła. Ostatnie potwierdzone stwierdzenie pochodzi z 1879 roku, kiedy to odłowiono 22 osobniki. Ekspedycje badawcze na przełomie XX i XXI wieku oraz w 2009 roku nie odnalazły żadnych osobników. Nawet jeśli ptak ten przetrwał, to jest on skrajnie nieliczny i jego populacja liczy nie więcej niż 50 osobników.
