Stożek geograficzny (Conus geographus) – gatunek ślimaka z rodziny stożków. Zasięg występowania obejmuje Indo-Pacyfik z wyjątkiem Hawajów. Występuje do głębokości 20 m.

Lekka, cienkościenna muszla mierzy 43-166 mm, choć zwykle osiąga 15 cm. Ma barwę kremową, niebieskawobiałą, z pomarańczowymi lub czerwonobrązowymi kropkami lub nieregularnymi plamami oraz 2-3 szerokimi pasami barwy brązowej, od jasnych po ciemne odcienie. Masa ciała u 12 osobników pochodzących z Wielkiej Rafy Koralowej wahała się między 13,3 a 62 g. Skrętka niska, rozdęta, w połowie muszli najszersza. Poprzeczne fałdy wzrostu są mocne, niskie u podstawy, przy górnej krawędzi falisty. U podstawy znajduje się wrzeciono sprawiające wrażenie uciętego.

Silnie toksyczny, do roku 1978 zanotowano ponad 30 przypadków ukąszeń śmiertelnych; wytwarza najbardziej neurotoksyczne peptydy spośród przedstawicieli Conus. Pożywienie stanowią ryby, jak również inne mięczaki. Osobniki mierzące 80-87 mm są w stanie upolować rybę o długości 13-14 cm.

Jak inni przedstawiciele Conus, żerują nocą. Do zlokalizowania zdobyczy używają chemoreceptorów. Kiedy ryba znajdzie się blisko stożka, ten swoją nogą łapie ją i przesuwając nogę, powoli obejmuje całe jej ciało. Następnie swoim lejkowatym rostrum kąsa ją. Jeżeli ryba jest niewielkich rozmiarów (3-5 cm długości), stożek może ją zjeść po 10-60 sekundach; przy większych rybach czas ten wynosi 3-10 minut. W trakcie badań, których wyniki opublikowano w roku 1971, strawienie małej ofiary - jak ryba Microcanthus strigatus (skubaczowate) - zajmuje około 19 godzin.