Suseł karłowaty, dawniej: suseł karlik (Spermophilus pygmaeus) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych, zamieszkujący tereny od wschodniej Europy po Azję Środkową. Jest szkodnikiem upraw rolnych.
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
Wypas – wyprowadzanie i pilnowanie grupy zwierząt na pastwiskach, co jest ściśle związane z gospodarką pasterską. W Beskidach wypasano najcze...
Sen zimowy – fizjologiczny stan odrętwienia organizmu objawiający się okresowym spowolnieniem procesów życiowych u niektórych zwierząt stało...
Estywacja, sen letni – diapauza letnia, występujące u niektórych zwierząt w lecie spowolnienie procesów życiowych o charakterze przystosowawc...
L
zacznij od...Suseł karłowaty jest gryzoniem średniej wielkości. Tułów wraz z głową osiąga 25 cm długości, a ogon 5 cm. Wybarwienie grzbietu szarawe, z rudym odcieniem. Sierść pokrywają jaśniejsze kropki. Część brzuszna ubarwiona na jasno.
Zamieszkuje wschodnią Europę i zachodnią Azję: w rejonie Dniepru na Ukrainie, Powołże i Kaukaz Północny w Rosji, natomiast przeważająca część zakresu w Azji Środkowej obejmuje tereny Kazachstanu – do jeziora Aralskiego na wschodzie. Suseł karłowaty zamieszkuje tereny na wysokości 400-500 m n.p.m..
Suseł karłowaty zasiedla pustynie i półpustynie oraz tereny leżące długo odłogiem. Każda kolonia obejmuje stare, stałe systemy nor oraz tymczasowe nory ochronne.
Wiedzie naziemny, dzienny tryb życia. Zimą i latem zapada w okresowy sen. Mieszka w koloniach. Samica rodzi raz w roku 5-8 młodych. Jest poważnym szkodnikiem upraw rolnych.
Jest roślinożercą i odżywia się nadziemnymi i podziemnymi częściami roślin. Unika miejsc porośniętych gęstymi wysokimi trawami. Wzrost powierzchni stepów porośniętych wysokimi trawami ma bezpośredni wpływ na wielkość populacji susła karłowatego. Gatunek jest uznawany przez naukowców za kluczowy dla funkcjonowania ekosystemu półpustynnego, bowiem stanowi podstawę pożywienia dla innych gatunków zwierząt (np. orła stepowego), a także w sposób istotny uczestniczy w procesie glebotwórczym tych terenów.
