Kumak dalekowschodni

Długi okres rozrodczy wynika z różnic w terminie składania skrzeku przez samice. Nie odnotowano okresów szczególnie nasilonego składania jaj.

Pomimo że niektórzy specjaliści uznają kumaki za głuche , a samiec nie ma rezonatorów, wydaje on dźwięki nawołujące samice. Płaz wydaje z siebie miękki, niski dźwięk, określany po angielsku jako whoop-whoop-whoop. Inny głos słyszy się, kiedy samiec próbuje ampleksusu z innym samcem, który próbuje w ten sposób zakomunikować mu pomyłkę. Jego odgłos przypomina kumkanie kumaka nizinnego. Pary wydają się tworzyć losowo.

U kumaków występuje ampleksus pachwinowy (ingwinalny, miedniczny). Potem samica kumaka dalekowschodniego składa jaja, czyli skrzek. Wedle Juszczyka samica składa jednorazowo około 100 sztuk, Kuzmin podaje wartość 3-45. Cały kłęb liczy ich od 38 do 257, w pozycjach pisanych przez hodowców zmaleć można 50-225 jaj, którzy wspominają prócz kłębów o jajach składanych pojedynczo. Przerwy liczą od tygodnia do 10 dni. Uważa się, że jedna samica może złożyć wiele kłębów. Matka przytwierdza jaja do kamieni w wodzie, a w niewoli także podwodnych roślin.

Wedle Juszczyka komórka jajowa mierzy średnio 2 mm. Różne populacje różnią się wielkością komórek jajowych. Kaplan podaje, że w jednej z nich mierzyły od 1,9 do 2,4 mm. Wiąże się to z dwukrotną różnicą w ilości żółtka, czyli substancji zapasowych, w jakie matka zaopatruje jaja. Wielkość jaja stanowi przejaw plastyczności rozwojowej, gdyż znaczne różnice wspomniany badacz odnotował również w jajach tego samego rodzica, co wskazuje na środowiskowe, a nie genetyczne podłoże obserwowanej zmienności.

Z jaja wylęga się larwa zwana kijanką. Wedle opisów hodowców wylęganie następuje od 3 do 6 dni po złożeniu skrzeku, a kijanka mierzy 6 mm. Początkowo nie pływa ona aktywnie, ale przywiera pionowo do ścian akwarium, roślin czy kamieni pod wodą. Spędza tak kilka dni. Żywi się wtedy zmagazynowanym żółtkiem. Dopiero po jego wyczerpaniu zaczyna pobierać rozdrobniony pokarm z wody.

Pożywienie larw zależy od etapu ich rozwoju. Kijanka żywi się detrytusem, glonami i roślinami, grzybami i pierwotniakami, a w mniejszych ilościach także skąposzczetami, Naiadomorpha, wrotkami i Microcrustacea, a wśród nich Daphniidae, Sididae, Chydoridae, małżoraczkami. Z biegiem czasu obejmuje ona większą różnorodność roślin czy zwierząt. Jeszcze przed ukończeniem przeobrażenia płaz zaczyna pobierać pokarm lądowy. Ma jeszcze wtedy niewielki, szczątkowy ogon. Spożywają roztocze i skoczogonki.

W warunkach laboratoryjnych kijanki przeobrażały się po upływie 6 tygodni, mimo że hodowcy wspominają o miesiącu. W naturze od złożenia skrzeku do metamorfozy mijają około 2 miesiące. Wykluwanie się z jaj zachodzi zazwyczaj od początku czerwca do końca lipca. Przeobrażenie dobiega końca pod koniec sierpnia lub na początku października.

Kumak dalekowschodni stał się częstym obiektem badań biologów rozwoju. Opisano między innymi tworzenie się jego szkieletu. Kostnienie odbywa się w następującej kolejności: kość czołowo-ciemieniowa, exoccipital, parasphenoid, septomaxilla, kość przedszczękowa, lemiesz, kość nosowa, kość szczękowa, angulosplenial, kość zębowa, kość łuskowa, kość kwadratowo-jarzmowa, kość skrzydłowa, prootic, kość międzyczołowa, sphenethmoid i mentomeckelian. Sekwencja ta zazwyczaj przebiega niezmiennie. Natomiast trudno dopatrzeć się korelacji etapu kostnienia z morfologią. Zauważono liczne odmienności w rozwoju poszczególnych osobników. Zdarza się, że osobnik w starszym wieku ma mniej kości i znajduje się na wcześniejszym etapie kostnienia, niż osobniki młodsze. By wyjaśnić prawie niezmienną z kolei kolejność kostnienia, ukuto dwie hipotezy. Pierwsza z nich mówiła o niezależnym kostnieniu z poszczególnych centrów, pobudzanych jakimś parametrem biologicznym. Najbardziej pasowałby tutaj poziom hormonów tarczycy. Przeciwny pogląd zakładał, że kostnienie w kolejnym centrum wymaga rozpoczęcia się tego procesu w centrum poprzednim. Badania z udziałem Rana pipiens, u której za pomocą podaży hormonów udało się zaburzyć naturalną kolejność kostnienia, przemawiają za pierwszą z podanych hipotez. Wspierają ją także rzadkie wyjątki od najczęstszej sekwencji opisane u kumaka dalekowschodniego.

W innych badaniach na kumakach dalekowschodnich wykazano ważną rolę komórek głowowej części grzebienia nerwowego, konserwatywnych ewolucyjnie i uczestniczących w tworzeniu się tkanek miękkich i mięśni głowy.

Unikalna dla kumaków dalekowschodniego i nizinnego kość międzyczołowa powstaje poprzez kostnienie na podłożu błoniastym pośrodkowo, tworzy się ona z 4 nieregularnych centrów kostnienia.

Trzymane razem różne gatunki kumaków mogą się z sobą rozmnażać. Dlatego też w terrariach rozdziela się na czas sezonu godowego.

Maksymalną długość życia kumaka dalekowschodniego szacuje się na 20 lat.