Amazonka niebieskoczelna (Amazona aestiva) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae). Zasiedla Amerykę Południową – Brazylię, Boliwię, Paragwaj i północną Argentynę. Bliski zagrożenia wyginięciem.
Amazonka niebieskoczelna ma prawie cały wierzch ciała zielony z ciemniejszymi skrzydłami. Jej czoło i policzki są niebieskie, wierzch głowy i obszar wokół oczu żółte, lecz ilość tych kolorów jest różna i jest cechą osobniczą. Dziób jest czarny, w środku bardziej brązowe. Tęczówki są brązowe. Zgięcie skrzydeł jest czerwone (podgatunek nominatywny) lub żółte (amazonki żółtoskrzydłe). Pokrywy I rzędu czerwone. Nogi są szare. Ogon ma barwę skrzydeł, ale ma czerwone plamy i jasnozielony pasek na końcu. Samiec i samica wyglądają podobnie, różnią się nieznacznie budową głowy, lecz nie daje to pewności w ich odróżnieniu.
Wyróżnia się dwa podgatunki A. aestiva:
Lasy deszczowe, czasami też na suchych, zadrzewionych stepach. Nie oddala się od rzek.
Amazonki niebieskoczelne żyją w parach lub stadach do kilkudziesięciu osobników. Lubią między innymi wspinać się i oskubywać gałęzie.
W okresie lęgowym zbierają się w stada mogące liczyć nawet ponad 1000 osobników. Wykonują zbiorowy taniec godowy, niszcząc roślinność. Samiec kłania się i karmi samicę do momentu kopulacji. Samica składa w dziupli 3–4 jaja, okres inkubacji trwa około 28 dni.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2019 roku uznaje amazonkę niebieskoczelną za gatunek bliski zagrożenia (NT – near threatened); wcześniej miała ona status gatunku najmniejszej troski (LC – least concern). Całkowita liczebność populacji, według szacunków, mieści się w przedziale 1–10 milionów dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy. Do głównych zagrożeń dla gatunku należą: przekształcanie siedlisk w tereny rolnicze, pozyskiwanie drewna na wielką skalę oraz intensywny odłów tych ptaków z przeznaczeniem na handel jako ptak klatkowy.
