De Molukse kaketoe (Cacatua moluccensis) behoort tot de papegaaiachtigen. De vogel werd in 1788 door Johann Friedrich Gmelin geldig beschreven. Het is een door habitatverlies (ontbossing) en illegale jacht kwetsbaar geworden endemische vogelsoort op de Molukken.
De vogel is 46 tot 52 cm lang. Het is een grote, merendeels witgekleurde kaketoe. Opvallend is de zalmroze tot rode kuif en door het hele verenkleed ook roze tinten. De onderkant van de vleugels en de staart zijn oranjegeel. De snavel is donkergrijs, de poten zijn grijs en rond het oog is de naakte huid blauwachtig wit.
Deze kaketoe komt alleen voor op de Zuid-Molukken, op de eilanden Seram en Ambon. Er zijn geen waarnemingen na de jaren 1990 van de eilanden Saparua en Haruku. Op Ambon is maar één plaats waar de vogel in het wild verblijft. Het leefgebied is tropisch bos in laagland, met een voorkeur voor ongerept regenwoud, maar daarnaast ook in secundair bos. Ze leven van zaden en vruchten.
De Molukse kaketoe heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International ruw geschat op 6,6 tot 6,7 duizend volwassen individuen. De populatie-aantallen nemen af door illegale jacht en vogelvangst ten behoeve van de handel, maar ook door habitatverlies De leefgebieden worden aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor intensief agrarisch gebruik, infrastructuur en menselijke bewoning. Het overblijvende bos wordt daardoor gemakkelijker toegankelijk. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.
Er gelden wettelijke beperkingen voor de handel in deze kaketoe, want de soort staat in de Bijlage I van het CITES-verdrag.
