Pingwin białooki, pingwin Adeli (Pygoscelis adeliae) – gatunek dużego, nielotnego ptaka wodnego z rodziny pingwinów (Spheniscidae), zamieszkujący wody wokół Antarktydy. To jeden z pięciu gatunków pingwina żyjących na Antarktydzie. Jest blisko spokrewniony z pingwinem białobrewym i pingwinem antarktycznym. Nie wyróżnia się podgatunków. W większości krajów jest to gatunek chroniony.
Gnieździ się na wybrzeżach Antarktydy oraz na Orkadach Południowych i Szetlandach Południowych. Największe zagęszczenie pingwinów białookich obserwuje się na Morzu Rossa.
Poza okresem lęgowym (zima) pingwiny białookie zajmują ogromne przybrzeżne platformy lodowe, żeby mieć lepszy dostęp do pokarmu. W okresie lęgowym przenoszą się na skaliste plaże, gdzie budują swoje gniazda na wolnym od lodu gruncie. Dzięki bliskości otwartej wody pingwiny mają natychmiastowy dostęp do jedzenia dla siebie i swoich młodych.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje pingwina białookiego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern); tylko raz – w 2012 roku – sklasyfikowała go jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Liczebność światowej populacji w 2017 roku szacowano na około 10 milionów dorosłych osobników, a całkowitą na 14–16 milionów osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy.
Obecnie największe zagrożenie dla gatunku stanowią zmiany klimatyczne. Powodują one spadek ilości lodu morskiego, gdzie pingwiny przebywają poza okresem lęgowym oraz zmniejszanie przydatności miejsc gniazdowania przez ciężkie opady śniegu. Pingwiny są zmuszone migrować na duże odległości, co uniemożliwia im skuteczne rozmnażanie się i odpowiednie odżywianie.
Innym zagrożeniem jest bliskość przy koloniach pingwinów stacji badawczych, które powodują niszczenie miejsc lęgowych, a ciągła obecność ludzi oraz ruch powietrzny zakłócają naturalne środowisko gatunku. Zanieczyszczenie oceanu oraz nadmierne połowy kryla i ryb w wodach otaczających Antarktydę również negatywnie wpływają na liczebność pingwinów.
Obecność pingwinów białookich należy do wyraźnych wskaźników zmiany klimatu. Pojawiają się na niegdyś pokrytych lodem terenach, co wskazuje na ocieplenie środowiska Antarktyki. Stanowią główną atrakcję ekoturystyki w Antarktyce. Do XX wieku stanowiły źródło pożywienia, oleju i przynęty. Ich odchody były wykorzystywane jako nawóz. Pingwin białooki to najczęściej badany gatunek pingwina.
