Ibis czubaty

Kiedy jeszcze ibis czubaty występował powszechnie w Japonii, na tereny lęgowe przybywał w styczniu; ptaki z Chin powracały na swoje rewiry w październiku. Pierwotnie ptaki z Japonii i nizinnych obszarów centralnych Chin gnieździły się w koloniach; ptaki z jedynej znanej (2014) populacji w centralnych Chinach gniazdują samotnie. W powiecie Yang w prowincji Shaanxi przystępują do lęgów w okresie luty–czerwiec; to wcześniej w porównaniu do dawnych pór gniazdowania – ptaki w powiecie Yang według danych z 1963 wyprowadzały lęgi w maju.

Nipponia nippon tworzy związki monogamiczne, dobór partnera ma miejsce poza sezonem lęgowym. Do zachowań wyrażających więź między ptakami należy wzajemne czyszczenie upierzenia (ang. preening); ptak, który „prosi” partnera o pielęgnację piór, podskubuje jego dziób swoim, by następnie zniżyć głowę, udostępniając ją towarzyszowi. Jeśli dany osobnik nie przyjmie propozycji, dygoce głową. Do tego ptak (autor nie określił jego płci) może prezentować drugiemu gałązkę, aby zachęcić go do utworzenia pary; gdy para uformuje się, takie zachowanie służy jej utrzymaniu. Często po prezentacji patyka – potencjalnego materiału na gniazdo – następuje udawana kopulacja, podczas której samiec na grzbiecie samicy potrząsa ogonem, nie dochodzi jednak do właściwego parzenia się. Podczas zalotów ibisy czubate często dotykają się dziobami lub wzajemnie czyszczą. Pseudokopulacje mogą zachodzić kilka razy dziennie. Żyjące obecnie na wolności ptaki są terytorialne, podczas gdy nie wykazywały takich zachowań przed ograniczeniem zasięgu ich występowania. Zwykle para zajmuje jakiś odcinek rzeki, terytorium ma powierzchnię liczącą 1–2 km².

Gniazdo budują oba ptaki z pary. Samiec zbiera materiał na zewnętrzne warstwy – gałęzie, zadaniem samicy jest znalezienie materiału na wyściółkę. Podczas inkubacji ptaki wykańczają swoją konstrukcję. Budowa gniazda trwa średnio 17,5 dnia (± 2,6; dane dla 21 par z Ningshan). Gniazda poszczególnych par są od siebie oddalone o 1–10 km. Na ogół ulokowane są na największym drzewie w okolicy. Powyżej 1000 m n.p.m. w Shaanxi kryteria spełniają ponad 100-letnie okazy Quercus variabilis, niżej, na wysokości blisko 700-900 m n.p.m. – 20–30-letnie sosny Massona. Gniazda na dębach zwykle są osadzone 18–25 m nad ziemią, na mniejszych sosnach 6–12 m. Spośród 230 gniazd zbadanych w latach 1981–2004 najwięcej, bo 175, ptaki zbudowały na Pinus massoniana; dalsze 29 na Quercus variabilis, 19 na Ulmus pumila, 5 na Pinus tabuliformis oraz po jednym na Populus tomentosa, a także Platycarya strobilacea. Na budulec gniazda składają się gałęzie. Gotowa konstrukcja ma 50–70 cm średnicy, około 39 ± 18 cm wysokości. Komorę gniazdową wyścieła miękki materiał, jak mech i liście.

Składanie jaj stwierdzano od 14 marca do 8 kwietnia. W zniesieniu 1–6 jaj. Zwykle jednak w lęgu znajdują się 3 jaja; w trakcie 24-letnich badań jedynie w latach 1981, 1988, 1992 i 1997 wartość modalna liczby jaj wyniosła 4. Odpowiednio dla wartości wskazujących liczbę jaj przypisano procent zniesień, w których taka liczba się znajdowała (zbadano 271 zniesień):

Dane dotyczą 271 zniesień obejmujących łącznie 770 jaj; 1981–2004. Liczba zniesień w tych latach zawierająca daną liczbę jaj:1 – 8 z.; 2 – 77 z.; 3 – 140 z.; 4 – 42 z.; 5 – 4 z.Badanie dotyczy ptaków dziko żyjących w Yangxian, Shaanxi

Tabela dla jaj złożonych w niewoli (325 jaj w 91 zniesieniach w latach 1995 do 2000):

Dane dotyczą ptaków z Shaanxi Crested Ibis Feeding and Breeding Center

Średnio długość skorupki jaja wynosi 63–68 mm, szerokość 31,5–40,5 mm. Jaja ważą 65–75 g. Skorupka przybiera barwę szaroniebieską; upstrzona jest brązowymi plamkami. Samica składa jaja w odstępach jednodniowych, czasem co 2–3 dni; wartość odstępów między złożeniem poszczególnych jaj jest różna w zależności od źródła. W wydanej przez BirdLife International książce nt. zagrożonych ptaków Azji widnieje informacja, że zwykle są to dwudniowe odstępy, zaś według badań z lat 1996-2000 są to odstępy w zakresie 36–48 godzin. Zgodnie z obserwacjami z niewoli 67% samic niosło się w godzinach 6:00–8:00, 28% w godzinach 17:00–19:00, a 5% od 9 do 11. Podczas wspomnianych w poprzednim akapicie 24-letnich badań odsetek jaj niezapłodnionych wynosił podczas 5 sezonów (lata 1981–82, 1985, 1988, 1991) od 10% po 42,9%.

Inkubacja trwa od 26 do 31 dni, wysiadują oboje partnerzy. Według obserwacji z niewoli w nocy wysiaduje głównie samica. Badania na ptakach z Ningshan (wyniki opublikowano w grudniu 2014) wskazują na brak znaczących różnic między czasem inkubacji przez samca (450,6 ± 75,4 minut, n=8) i przez samicę (460,5 ± 54,5 min, n=9). Plama lęgowa występuje u osobników obu płci. Kiedy ptak musi opuścić gniazdo, zakrywa jaja materiałem roślinnym służącym za wyściółkę. Średnio pisklęta wykluwają się z 80,2% jaj. Młode klują się niesynchronicznie i często młodsze pisklęta nie mają wystarczająco siły, by rywalizować o pokarm ze starszym rodzeństwem. Pisklęta pokrywa jasnoszary puch, mają łyse głowy i pomarańczowoczerwone nogi. Ważą 44,8–67,3 g (n=96). Do około 10. dnia życia wykazują słaby wzrost; potem przybierają na wadze 20–50 g dziennie. Zarówno samiec, jak i samica opiekuje się potomstwem, młode pobierają zwrócony pokarm bezpośrednio z gardła – to zachowanie typowe dla ibisów; otrzymują nadtrawione zwierzęta. U poszczególnych par średni czas opieki nad pisklętami przez samca może być większy niż w przypadku samic albo mniejszy, nie ma stałej przewagi jednej płci w opiece. Młode uzyskują pełne upierzenie po 40–45 dniach. W wieku pięciu miesięcy osiągają rozmiar dorosłych osobników; blisko 70 dni po opierzeniu przechodzą pierzenie z szaty juwenalnej na dorosłą, biało–różową. Przeciętnie ibisy czubate zaczynają się rozmnażać w wieku dwóch lub trzech lat, stwierdzano także roczne ptaki podejmujące aktywność lęgową.

Samica nazwana Kin urodziła się w 1967 roku na wolności, w Japonii; złapano ją 15 marca 1968. Zmarła w październiku 2003 – po 36 latach życia. Jeden osobnik z wyspy Sado przeżył w niewoli 25 lat, 9 miesięcy i 16 dni.