Błękitnik rudogardły (Sialia sialis) – gatunek małego ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae), zamieszkujący Amerykę Północną. Nie jest zagrożony.
Długość ciała 16–21 cm, rozpiętość skrzydeł 25–32 cm. Masa ciała 28–32 g.
Głowa, grzbiet, skrzydła oraz ogon jaskrawoniebieskie (jest to barwa strukturalna, która nie wynika z obecności barwnika, ale z budowy pióra, które załamuje promienie słoneczne). Podbródek biały. Gardło, pierś i boki koloru kasztanowatego. Brzuch oraz pokrywy podogonowe są białe. Samica ma grzbiet brązowy, skrzydła i ogon niebieskie; wokół oczu niewyraźna płowa obrączka; gardło, pierś oraz boki jasnordzawe; brzuch wraz z pokrywami podogonowymi białe. Młode ptaki z szarymi plamkami, z niebieskimi skrzydłami i ogonem.
Błękitnik rudogardły występuje w zależności od podgatunku:
Podgatunek nominatywny wędrowny – zimę spędza w południowej części zasięgu i dalej na południe po północny Meksyk, niektóre osobniki zimują na Bermudach. Pozostałe podgatunki nie migrują.
Błękitnik rudogardły żyje na łąkach i innych terenach otwartych otoczonych drzewami, które oferują odpowiednie dziuple do założenia gniazda. Wraz z rozprzestrzenianiem się budek lęgowych ptaki te są obecnie powszechnie widywane wzdłuż dróg, na obrzeżach pól, pastwiskach, parkach podmiejskich, ogrodach, polach golfowych i innych otwartych przestrzeniach.
Odbywają od jednego do trzech lęgów w roku. Gniazdo umieszczają w dziuplach lub budkach lęgowych. Zazwyczaj wybierają stare dziuple dzięciołów w martwych sosnach lub dębach na wysokości do około 15 metrów nad ziemią. Starsze ptaki częściej niż młodsze gniazdują w budkach lęgowych. W zniesieniu 2–7 jaj, które są bladoniebieskie, rzadko białe. Okres inkubacji trwa 11–19 dni, a wysiadywaniem zajmuje się głównie samica. Karmieniem piskląt zajmują się oboje rodzice, niekiedy pomagają im osobniki młodociane z poprzednich lęgów. Młode są w pełni opierzone po 17–21 dniach od wyklucia.
Błękitnik rudogardły przez większą część roku żywi się głównie owadami (m.in. chrząszczami, świerszczami, konikami polnymi) i ich larwami, ale także ślimakami, dżdżownicami czy pająkami. Jesienią i zimą zjada duże ilości jagód. Rzadko odnotowywano jak ptaki te pożywiają się drobnymi kręgowcami, takimi jak salamandry, ryjówki, węże, jaszczurki czy żaby drzewne.
Przesiaduje przycupnięty w pionowej postawie. Zlatuje na ziemię, by schwytać owady, po czym wraca na czatownię.
W ornitologii służy za gatunek modelowy w badaniach związanych z rozrodem u ptaków oraz roli upierzenia i jego ścierania się w behawiorze błękitnika.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje błękitnika rudogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy. Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji lęgowej na 22 miliony osobników.
