Wrona floreska (Corvus florensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). To endemiczny gatunek dla dwóch wysp Indonezji – Flores, gdzie widuje się go w zachodniej nizinnej połowie, i sąsiedniej wyspy Rinca. Zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków.
Wrona floreska mierzy około 40 cm długości. Upierzenie w całości czarne, ciemne tęczówki. Dziób jest do połowy pokryty piórami. Jest mniejsza od wrony wielkodziobej i ma mniej masywny dziób.
Wydaje wysokie odgłosy, różnie schodzące w niższe tony kwaaa, kawaraa i waak powtarzane 1–3 razy, ostre rezonansowe dźwięki i świszczące, rechotliwe zawołania kontaktowe.
Naturalnym siedliskiem wrony floreskiej są subtropikalne lub tropikalne lasy pół-zimozielone i wilgotne lasy monsunowe. Występuje zwłaszcza wzdłuż cieków wodnych od poziomu morza po 950 m n.p.m., przesiadując głównie w koronach drzew. Nad wybrzeżami spotyka się wronę floreską w otwartych zadrzewieniach bambusów, otwartych monsunowych zadrzewieniach lub w buszu, czyli na obszarach bardzo suchych i lekko zadrzewionych. Żeruje na skrajach lasów i przyległych terenach uprawnych. Odnotowywano ją też w lasach zdegradowanych. Badania dowodzą, że nigdy nie był to ptak liczny, choć więcej tych wron można spotkać na bardziej dziewiczych terenach. Najczęściej spotyka się pojedyncze okazy.
IUCN od 2000 roku uznaje wronę floreską za gatunek zagrożony (EN, Endangered); wcześniej, od 1994 roku miała ona status gatunku narażonego (VU, Vulnerable). Liczebność populacji szacuje się na 1000–2499 osobników, czyli około 600–1700 osobników dorosłych, a jej trend jest spadkowy. Gatunkowi zagraża przede wszystkim utrata i fragmentaryzacja naturalnych siedlisk przez rolnictwo. Mniejsze zagrożenie stanowią pasożyty lęgowe: kukiel wielki i (prawdopodobnie znacznie rzadziej) żłobianka.
