Nibypałanka zielonkawa, pseudopałanka zielona (Pseudochirops archeri) – gatunek ssaka z podrodziny nibypałanek (Pseudochiropsinae) w obrębie rodziny pseudopałankowatych (Pseudocheiridae).
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Lu
LudożerneFoliofag - fitofag wyspecjalizowany w zjadaniu liści. Ponieważ liście zawierają dużo ciężkostrawnej celulozy, a także stanowią relatywnie ...
Ro
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Sa
SamotneNi
Nie migrująceG
zacznij od...Długość ciała (bez ogona) 32–40 cm, długość ogona 30–36 cm; masa ciała 0,91–1,5 kg. Mały torbacz o zielonkawym kolorze futra, ze srebrzystym pasem wzdłuż kręgosłupa. Głowa o małych uszach i dużych oczach, przy których znajdują się białe plamy. Ogon o chwytnej końcówce. Zielonkawą barwę powoduje nakładanie się żółtego i czarnego barwnika. Dwa palce przedniej łapy są przeciwstawne trzem pozostałym. Uzębienie podobne do tego występującego u koali, przystosowane do cięcia liści.
Nibypałanka zielonkawa występuje w północno-wschodniej Australii, północnym Queensland od 120 km na północny zachód od Cairns, przez Windsor Tablelands do Palumy (na północ od Townsville).
Zamieszkuje lasy górskie położone powyżej 250 m n.p.m. Jest aktywna głównie nocą, dzień spędza śpiąc w pozycji wyprostowanej, w rozwidleniu gałęzi, opuszczając kryjówkę, tylko wtedy gdy jest zaniepokojona. W razie niebezpieczeństwa ratuje się szybką ucieczką. Jest zwierzęciem prowadzącym samotniczy tryb życia. Nie buduje gniazd. Rzadko się odzywa. Okres rozrodczy tego gatunku trwa czerwca i lipca. Samica rodzi najczęściej jedno młode, które spędza w torbie matki kilka miesięcy. Po opuszczeniu torby, młode jest noszone przez matkę na plecach do chwili, aż będą w stanie samodzielnie za nią podążać.
Pseudochirops archeri żywi się wyłącznie różnymi gatunkami figowców
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii niskiego ryzyka LC. Jest gatunkiem szybko przystosowującym się do zmiennych warunków otoczenia. Może przeżyć na niewielkich terenach porośniętych lasami deszczowymi, wśród figowców pozostałych po wyrębach.
Na gatunek ten polują sowy, pyton dywanowy i niełaz wielki.
