Niełaz wielki (Dasyurus maculatus) – gatunek torbacza z rodziny niełazowatych (Dasyuridae) występujący w zachodniej części Australii oraz na Tasmanii. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych został sklasyfikowany jako „bliski zagrożenia” (NT, ang. near threatened).
Niełaz wielki jest największym ze wszystkich niełazów. Samce i samice podgatunku nominatywnego, D. m. maculatus, średnio ważą odpowiednio 3,5 i 1,8 kg, zaś mierzą 930 i 811 mm. Osobniki zaliczane do drugiego podgatunku, D. m. gracilis, są mniejsze i średnio ważą odpowiednio 1,6 i 1,15 kg, a mierzą 801 i 742 mm. Dla porównania samce drugiego co do wielkości niełaza, jakim jest niełaz eukaliptusowy (Dasyurus geoffroii), ważą średnio 1,31 kg, zaś samice 0,89 kg.
Niełaz wielki ma cztery dość krótkie, pięciopalczaste łapy. Tylne, w przeciwieństwie do przednich, mają w pełni rozwinięte duże paluchy. Gatunek ten ma długie, różowe, prążkowane poduszki na stopach. Jest to przejaw adaptacji do nadrzewnego trybu życia. Ogon jest dłuższy od reszty ciała, nie ma on jednak funkcji chwytnej. Szyja jest gruba, głowa dość duża, a pysk lekko zaokrąglony i wydłużony.
Jego umaszczenie nie zmienia się sezonowo. Futro ma barwę czerwonawobrązową z białymi plamkami i wraz ze skórą jest pokryte pomarańczowobrązową wydzieliną. Spodnia strona ciała jest szara lub kremowobiała. Od innych niełazów gatunek ten odróżnia występowanie białych plamek również na ogonie.
Gatunek ten zamieszkuje wilgotną część wschodniej Australii, gdzie roczne opady deszczu osiągają 600 mm. Jest dość płochliwy. Dawniej występował na całym obszarze od południowo-wschodniego Queensland, przez wschodnią część Nowej Południowej Walii, Wiktorię, południowo-wschodnią część Australii Południowej, aż do Tasmanii. Niestety europejskie osadnictwo bardzo ograniczyło i pofragmentowało zasięg występowania tego gatunku. Dziś można go spotkać znacznie rzadziej. W Queensland praktycznie nie występuje poza parkami narodowymi. W Wiktorii populacja niełazów wielkich zmalała w ostatnich latach o 50%. W Nowej Południowej Walii spadek był mniejszy, ale i tak są dziś rzadkie na tym obszarze. Gatunek ten, choć występował, nigdy nie był bardzo liczny w Australii Południowej. Na Tasmanii dziś można go spotkać najczęściej na północnej i zachodniej części wyspy. Do XX w. można go było spotkać również na Wyspie Flindersa oraz wyspie King.
Preferowany przez niełaza wielkiego habitat to wilgotne lasy deszczowe oraz lasy eukaliptusowe. Co prawda gatunek ten prowadzi nadrzewny tryb życia, ale przemieszcza się głównie chodząc po powierzchni ziemi. Tylko 11% dystansu, który pokonuje przez całe życie odbywa się nad ziemią.
Niełaz wielki odżywia się: owadami, rakami, jaszczurkami, wężami, ptakami (w tym drobiem hodowlanym), małymi ssakami, dziobakami, królikami, oposami oraz młodymi kangurowatymi. Czasami jego ofiarą mogą paść także kangury, świnie, bydło, a nawet dingo. Poluje głównie nocą, choć w szare, deszczowe dni jest aktywny także w ciągu dnia. Ma dobry węch, potrafi tropić ofiarę po zapachu przez wiele kilometrów.
Osobniki łączą się w pary między kwietniem a lipcem (czasami nawet do sierpnia). Podczas trwającej nawet do 8 godzin kopulacji samiec ściska lub liże szyję samicy, która pozostaje w lekkim przysiadzie z opuszczoną głową i półprzymkniętymi oczami. Torba lęgowa przekształca się z obszaru z fałdami brzeżnymi w dość głęboką jamę, zawierającą 6 sutków ułożonych w 2 półksiężycowatych rzędach. Ciąża trwa 21 dni, zaś średnia wielkość miotu to 5 młodych.
Matka przestaje żywić młode po 7 tygodniach, po 13 tygodniach zachodzą już rozwinięte interakcje między młodymi. Całkowitą samodzielność nabywają po 18 tygodniach. Oboje rodzice chronią miejsce gniazdowania, ale mimo że samiec czasami przynosi jedzenie samicy, kiedy ta opiekuje się młodymi, sam ma niewieli kontakt ze swoim potomstwem. Obie płcie nabywają dojrzałości płciowej w wieku około roku.
