Wyrak sundajski (Cephalopachus bancanus) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny wyrakowatych (Tarsiidae). Zamieszkuje lasy, można go spotkać także w bliskim otoczeniu siedzib ludzkich.
Długość ciała 11,4–13,2 cm, ogona 20–23 cm; masa ciała samic 100–119 g, samców 110–138,5 g. Futro przybiera różnorodne barwy – od szarobrązowej przez beżową do żółtej. Wyjątkowo duże oczy – średnica jednego wynosi 1,6 cm. Bardzo długi ogon, nagi, z wyjątkiem pędzelka sierści na końcu. Przednie łapy krótsze od tylnych. Długie palce. Wyjątkowo giętka szyja pozwala zwierzęciu obracać głowę niemal o 360 stopni.
Wyrak sundajski występuje w zależności od podgatunku:
Nocny tryb życia. Żyją w małych grupach złożonych z samca, samicy i ich młodego. Dnie spędzają, śpiąc w dziuplach drzew lub ukryte wśród gęstej roślinności. Polują, wykorzystując głównie doskonały słuch, ale mają też bardzo dobrze rozwinięty zmysł wzroku i węchu. Potrafią wykonywać wyjątkowo długie skoki do 2 metrów długości i 1,5 m wysokości. Zwierzęta terytorialne, zamieszkują teren ok. 1 hektara. Samce oznaczają swoje terytorium za pomocą moczu lub wydzieliny ze specjalnych gruczołów nadbrzusznych. Porozumiewają się między sobą za pomocą głośnych okrzyków.
Zwierzęta głównie owadożerne, ale zjadają także drobne ssaki i gady. Dziennie mogą zjeść pokarm o wadze odpowiadającej 10% masy ich ciała.
Zwierzęta monogamiczne. Rozmnażają się dwa razy w roku. Samica po sześciomiesięcznej ciąży rodzi jedno młode, pokryte sierścią i z otwartymi oczami. Małe jest karmione mlekiem przez ok. 45 dni. Dojrzałość płciową osiąga w wieku jednego roku. Wyraki sundajskie dożywają w niewoli ponad 16 lat.
