Nocohutia jamajska, także hutia Browna (Geocapromys brownii) – endemiczny gatunek gryzonia z rodzaju Geocapromys z rodziny hutiowatych (podrodzina: hutie (Capromyinae)) zamieszkujący górzyste, skaliste, zalesione tereny Jamajki.
Nocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
En
Endemity wyspoweLą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Sp
SpołeczneJ
zacznij od...Nocohutia jamajska osiąga wielkość królika, jednak budowa jej ciała jest wyraźnie masywniejsza. Waży od 1 do 2 kg przy długości ciała 330 do 445 mm. Duża głowa (największa wśród gatunków należących do Geocapromys) kontrastuje z małymi uszami, łapami i ogonem. Żuchwa mocno zbudowana. Uszy pokrywa krótki meszek z dwiema kępkami dłuższych włosów po wewnętrznej ich stronie. Ogonek krótki (3,5−6,4 cm), składający się z 15 kręgów, gładko zakończony, o powierzchni łuskowatej pokrytej szczeciniastą sierścią. Od wierzchu jest czarny, od spodu brunatny. Sierść gęsta o długości 2–2,5 cm. Tułów ubarwiony od wierzchu na czerwono-brązowo, a od spodu ciemnobrązowo. Uszy przyczernione z jasną obwódką na zakończeniu. Na łapach sierść jest krótka, sztywna, w kolorze zbliżonym do czarnego. Podeszwy łap są czarne, wyposażone w lekko zaróżowione szorstkie brodawki. Pazury przytępione. Na pysku, w okolicy okołonosowej i przy oczach mają wibryssy. Na żuchwie włosy czuciowe nie występują.
Nocohutia jamajska to gatunek endemiczny, żyjący na wolności wyłącznie na Jamajce. Występowanie gatunku odnotowano w górzystych terenach w jej wschodniej i południowo-wschodniej części: na wzgórzach w regionie Saint Thomas, w górach John Crow i Górach Błękitnych w jamajskim regionie Portland, na wzgórzach Red Hills (od Crofts Hill do Mount Diablo oraz na Hellshire Hills), w sąsiednim regionie Saint Catherine, a dalej w stronę zachodnią aż do Harris Savannah i Braziletto Mountains w regionie Claredon. Występowanie hutii stwierdzono także w Cockpit Country w regionie Trelawny na północy wyspy, w sąsiednim regionie Saint James oraz w regionie leżącym na południowym zachodzie Jamajki – Saint Elizabeth.
Nocohutia z Jamajki nie buduje nor i tuneli w skalistym gruncie. Woli życie w otwartych przestrzeniach pokrytych wapiennymi skałami. Nocohutie jamajskie prowadzą nocne życie. Z tego powodu nie są często widywane, co w przeszłości prowadziło badaczy do błędnych wniosków, że jest to gatunek rzadki. Nocą żerują w porośniętym krzewami terenie i zniszczenia, jakie pozostawiają za sobą, nie pozostawiają wątpliwości co do liczebności. Na trasach ich nocnego żerowania pozostają resztki owoców, obgryziona kora i pozbawione liści gałęzie. Ziemia jest usłana odchodami, które funkcjonują także jako markery do oznaczenia własności terenu. Nocohutia jamajska chodzi, kołysząc się nieco, ale może biegać zaskakująco szybko. Hutie potrafią się wspinać – nawet po cienkich gałęziach. Czasem w utrzymaniu równowagi wspomagają się siekaczami, chwytając nimi za gałęzie.
Jamajskie nocohutie są zwierzętami stadnymi. Żyją w rodzinach liczących od 2–6, a sporadycznie nawet do 10 osobników. Badacze stwierdzili, że większe klany żyją w rozległych i niedostępnych systemach dziur i szczelin skalnych. Im rodzina mniejsza, tym dostępność jest większa, a rozległość siedzib mniejsza. W ciągu dnia stado wypoczywa wtulone w siebie nawzajem. Wówczas najlepiej można odnotować socjalny charakter ich życia. Szczególnie w zabawach i wzajemnych działaniach higienicznych. Nocohutie jamajskie komunikują się za pomocą pomrukiwania, co także jest odnotowywane jako elementy świadczące o spoistości społecznej. W sytuacji zagrożenia G. brownii zgrzytają zębami. Jeśli to nie pomaga, wydawane dźwięki przechodzą w chrząkanie i swoiste ćwierkanie.
Większość dostępnych informacji na temat rozmnażania nocohutii jamajskiej dotyczy warunków hodowlanych, bowiem badania w tym zakresie nie były prowadzone wśród zwierząt żyjących na wolności. Samica jamajskich hutii uzyskuje dojrzałość płciową po około 365 dniach od narodzin. Najmłodsza objęta badaniami rodząca samica miała 12 miesięcy, więc dolna stwierdzona granica płodności wynosi około 242 dni. Samce najprawdopodobniej uzyskują dojrzałość płciową w wieku starszym od samic. Samice G. brownii rodzą 1–2, a sporadycznie nawet 3 razy w ciągu roku. Przy ciąży trwającej średnio 123 dni życie samicy może być więc praktycznie przez cały rok zajęte przez rozród. W niewoli rodzą statystycznie 1,49 młodych w miocie, ze średnim odstępem czasowym pomiędzy miotami rzędu 168 dni. Młode od początku są bardzo samodzielne, a już po 30 godzinach od narodzin są w stanie spożywać stały pokarm.
Rodzime nocohutie są na Jamajce przedmiotem częstych polowań. Ich mięso było w przeszłości przysmakiem żyjących tu Arawaków. W licznych wykopaliskach archeologicznych prowadzonych na wyspie odnajdywane są kości nocohutii jamajskich wśród skorup naczyń oraz innych sprzętów związanych z przyrządzaniem posiłków, co dokumentowało fakt, iż mięso hutii było składnikiem pożywienia lokalnej ludności w czasach prekolumbijskich. Nocohutie są także tępione jako szkodniki niszczące plantacje. Od 1945 nocohutie na Jamajce podlegają wprawdzie ochronie na podstawie Jamaica's Wildlife Protection Act, lecz na przestrzeni ostatnich 30 lat odnotowano wyraźne zmniejszenie liczebności tych zwierząt. Jest to niewątpliwie skutkiem powszechnych polowań. Wrogami nocohutii jamajskiej są mangusty, które sprowadzone przez ludzi w te rejony także przyczyniają się do zmniejszania liczebności hutii. W 1981 Jamajka wydała 4 znaczki pocztowe, które miały promować ochronę hutii.
