Tympanoctomys kirchnerorum – gatunek gryzonia z rodziny koszatniczkowatych (Octodontidae), jeden z trzech (obok żyjącego Tympanoctomys barrerae i wymarłego Tympanoctomys cordubensis) przedstawicieli rodzaju Tympanoctomys. Endemit południowo-środkowej Argentyny. Występuje na półpustynnych stepach z solniskami. Jest roślinożerny. Ze względu na niewielki zasięg, specjalizację ekologiczną i plany lokalnych przedsięwzięć gospodarczych należy do gatunków zagrożonych.
Nocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Lą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Nora – podziemna kryjówka zwierzęca, jama mająca zaspokoić elementarną potrzebę schronienia, będącą biologicznie ukształtowanym warunkiem ...
K
zacznij od...T. kirchnerorum jest gryzoniem średniej wielkości, pod względem anatomicznym podobnym do krewnych z rodziny koszatniczkowatych, szczególnie do T. barrerae, aczkolwiek jest od niego wyraźnie mniejszy i zachowuje sporo odrębnych cech morfometrycznych. Tułów wraz z głową osiąga długość 111–136 mm przy masie ciała 50–80 g. Długość ogona: 111–120 mm, ucha 14–15 mm, a tylnej łapy 29–35 mm. Sierść jest wybarwiona na jasny, żółtawy kolor. Ogon jest długi – stanowi około 43-50% łącznej długości ciała i pokryty jest sierścią. Na końcu ogona występuje dłuższy włos tworzący „pędzel” podobny do zakończenia ogona koszatniczki pospolitej.
Tympanoctomys kirchnerorum to gatunek endemiczny, zasięg występowania obejmuje 5 stanowisk (solnisk stepowych) na obszarze prowincji Chubut w środkowo-południowej części Argentyny, w dolinie rzeki Chubut. Stanowiska są zlokalizowane na wysokości 500 m n.p.m.
T. kirchnerorum wiedzie nocny tryb życia.
Podobnie jak inni przedstawiciele rodziny koszatniczkowatych jest roślinożercą, żyje jednak w specyficznym, zasolonym środowisku, porośniętym jedynie przez rośliny solniskowe. Jest dobrze przystosowany do życia na obszarach pustynnych. Do oczyszczania pokarmu z osadu soli wykorzystują swoje stopy, pędzel włosów ogona oraz sierść wokół jamy ustnej.
