Treron zielonolicy (Treron bicinctus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Osiadły z wyjątkiem lokalnych wędrówek. Zamieszkuje południową i południowo-wschodnią Azję.
Dorosły samiec: tęczówki czerwone lub różowe, z niebieskim lub fioletowym pierścieniem. Niebieskofioletowa skóra przy oczodołach. Podstawa dzioba i woskówka niebieskie lub zielonkawe. Końcówka dzioba biaława z zielonym albo niebieskim odcieniem. Szczyt głowy, czoło i kantarek jasnozielone. Żuchwa, gardło i pokrywy uszne limonkowe, stopniowo ściemniające się ku bokom szyi. Górna część piersi o różanej barwie. Poniżej duży obszar pomarańczowego upierzenia. Brzuch żółtawozielony, ciemniejszy na bokach. Podbrzusze i pióra okrywające goleń żółte. Kark i przestrzeń za nim niebieskawoszare, przechodzące w oliwkowy na wierzchniej części ciała i barkówkach. Małe pokrywy skrzydłowe również oliwkowe, ale jaśniejsze. Średnie pokrywy skrzydłowe zielone z żółtymi końcówkami. Duże pokrywy skrzydłowe czarne z zielonkawym odcieniem. Żółte zakończenia na lotkach, wąskie i jasne na pierwszorzędowych. Lotki pierwszo- i drugorzędowe czarne, trzeciorzędowe oliwkowe. Skrzydła od spodu ciemnoszare. Kuper i grzbiet zielone. Pokrywy nadogonowe brązowozielone. Górna część ogona popielata. Obecne dwa szerokie paski – czarny blisko końca ogona i ciemnoszary na samym zakończeniu. Pokrywy podogonowe czerwonawe z płowożółtymi brzegami. Spód ogona czarny z popielatym paskiem na końcu.
Dorosła samica: podobna do samca. Różnicę stanowi niebieskawoszara część upierzenia na karku i mniej intensywne kolory za nim. Pierś jasnozielona, bez różowych i pomarańczowych elementów.
Młody osobnik: podobny do samicy, ale z jeszcze mniej wyrazistymi barwami. Zakończenia barkówek, mniejszych pokryw skrzydłowych i lotek trzeciorzędowych brązowawe. Ogon ciemniejszy niż u dorosłych osobników, przez co czarna obrączka na nim nie jest widoczna, jednak popielaty pasek na samym końcu nadal zauważalny.
Zamieszkuje tereny zalesione. Preferuje lasy liściaste, nadmorskie albo rosnące przy rzekach, rzadziej lasy deszczowe. Obserwowany głównie na nizinach.
Sri Lanka, Bangladesz, Mjanma, Kambodża, południowy Laos, część Malezji leżąca na Półwyspie Malajskim, Jawa, Bali, Indie poza północno-zachodnimi partiami, Nepal, Tajlandia (półwysep, południowy wschód, południowy zachód i północny wschód), południowa i wschodnia część Wietnamu, chińska wyspa Hajnan.
Okresy największej aktywności przypadają na godziny poranne i wieczorne. Trerony zielonolice spotykane są w parach lub w niewielkich stadach, często widywane z innymi ptakami żywiącymi się owocami. Aby dosięgnąć owocu rosnącego na drzewie, mogą zawisnąć na gałęzi do góry nogami. W przypadku zagrożenia zastygają w bezruchu. Gatunek osiadły z wyjątkiem lokalnych wędrówek w zależności od pór roku, które wpływają na dostępność pożywienia.
Śpiew rozpoczyna się od przedłużonego gwizdu, później następuje seria szybszych dźwięków i dwa lub więcej ochrypłych odgłosów zapisywanych jako ko-WRRROOOK, koWRRROOOK, ko-WRRROOOK lub kreeeew-kreeeew-kreeew.
Owoce spożywane bezpośrednio z drzew i krzewów. Do jego diety zaliczają się gujawy, daktyle, figi, owoce lantany i cynamonowca.
Toki: charakterystyczne dla treronów pokazowe machanie ogonem.
Habitat: gniazda powstają na drzewach lub dużych krzewach, na wysokości 2–8 metrów nad ziemią.
Gniazdo: lekka konstrukcja z gałązek budowana przez samca i samicę.
Jaja: białe, dwa w lęgu.
Wysiadywanie: samiec i samica wysiadują jaja przez 12–14 dni.
W Indiach lęgi obserwowane od marca do sierpnia, ze szczytem aktywności przypadającym na czas od kwietnia do czerwca. Na Sri Lance lęgi pojawiają się przez cały rok, a najintensywniejszy okres ma miejsce w grudniu.
Pisklęta: oboje rodziców karmi młode w czasie pobytu w gnieździe i przez krótki czas po opierzeniu.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje trerona zielonolicego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy.
