Dławigad indyjski (Mycteria leucocephala) – gatunek ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae) występujący w południowej i południowo-wschodniej Azji. Bliski zagrożenia wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków.
Dz
DzienneMi
MięsożerneRy
RybożerneLą
LądoweNa
NadrzewnePt
Ptaki brodząceLa
Latające ptakiZw
Zwierzęta szybująceLot ślizgowy – rodzaj lotu, w którym poruszający się obiekt nie jest w jego trakcie napędzany.Pojęcie stosowane jest do: samolotów oraz inny...
Zw
Zwierzęta oswojoneSt
StadneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Zw
Zwierzęta monogamiiMonogamia – najbardziej rozpowszechniony typ związku małżeńskiego, w którym jedna osoba związana jest trwale z jednym partnerem. Monogamicznos...
Sp
Społecznest
stadne ptakiKo
KolonijneKolonia – forma współżycia organizmów, np. kolonia lęgowa lub forma życiowa organizmów (morfologia, fizjologia) polegająca na tworzeniu prze...
Ni
Nie migrująceP
zacznij od...Upierzenie tułowia łącznie z szyją jest w przeważającej części białe. Czarne pióra widoczne są na skrzydłach, ogonie, oraz na piersi, tworząc na niej charakterystyczny pas. Głowa dorosłego osobnika jest w kolorze pomarańczowym i pozbawiona piór. Dziób jest lekko zakrzywiony ku dołowi i ma intensywną ciemnożółtą barwę. Ubarwienie nóg i stóp od różowoczerwonego po brązowawoczerwone. Charakterystyczne dla tego gatunku dławigadów jest różowe zabarwienie piór na ogonie i skrzydłach.
Samice i samce wyglądają podobnie. W parach samce są przeważnie większe od samic.
Występuje od Pakistanu (nielicznie, głównie w rejonie delty Indusu), Indii i Sri Lanki po Indochiny. Po sezonie lęgowym niektóre populacje rozpraszają się, osiągając Pakistan, północno-wschodnie Indie, Bangladesz czy Półwysep Malajski. Latem często zalatywał też do południowych Chin i prawdopodobnie się tam gnieździł, obecnie jest tam bardzo rzadki, a być może już wymarł.
Bagna, tereny podmokłe, okolice rzek, jezior, zalane pola, rzadko również wybrzeża i solniska.
Żywi się niemal wyłącznie rybami, przeważnie liczącymi od 5 do 25 cm długości. Niekiedy zjada też gady, płazy bezogonowe, skorupiaki i owady.
Samica składa od 2–5 jaj w gnieździe na drzewie. Obserwowano długość wysiadywania od 27 do 32 dni. Młode do wieku około trzech tygodni są niemal cały czas pod opieką dorosłych. Zaczynają ćwiczyć używanie skrzydeł mając około 25–30 dni, jednak zdolność lotu uzyskują dopiero po 60–70 dniach życia.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 1994 roku uznaje dławigada indyjskiego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened); wcześniej, od 1988 roku klasyfikowano go jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji szacuje się na około 16–24 tysiące dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy ze względu na polowania, osuszanie terenów podmokłych oraz zanieczyszczenie środowiska.
