Lorysa niebieskobrzucha (Trichoglossus moluccanus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae) zamieszkującego wschodnią Australię.
Lorysy niebieskobrzuche mierzą około 26 cm długości (inne źródło: 28–31 cm) oraz ważą 100–157 g. Brak widocznego dymorfizmu płciowego. Głowa oraz brzuch są ciemnoniebieskie, pierś pomarańczowo-żółta. Kark jest żółtozielony. Skrzydła, grzbiet oraz ogon są zielone. Dziób jest czerwony. Młode osobniki przypominają ubarwieniem dorosłe.
IOC wyróżnia dwa następujące podgatunki wraz z ich obszarem występowania:
Podgatunek nominatywny został introdukowany w Perth (Australia Zachodnia) oraz w Auckland (Nowa Zelandia). Gatunek ten stosunkowo niedawno pojawił się na Tasmanii. Nie wiadomo jednak, czy lorysy przybyły tam naturalnie, czy pochodzą od ptaków, które uciekły z niewoli.
Lorysy niebieskobrzuche zamieszkują tereny do 2400 m n.p.m. (inne źródło – IUCN podaje do 700 m n.p.m. ). Ich środowisko stanowią lasy, występują także w miastach z dobrym dostępem do drzew. Lorysy najczęściej zdobywają pożywienie na drzewach oraz krzewach. Żywią się głównie nektarem i pyłkiem kwiatów. W ich dietę wchodzą również owoce, kwiaty, nasiona i niektóre owady. Lorysy mogą przelatywać tysiące kilometrów w celu poszukiwania pożywienia oraz obszarów do gniazdowania. O zmierzchu tworzą duże stada składające się z tysięcy osobników wydających duży hałas. W trakcie dnia rozdzielają się w mniejsze stada po 10–50 osobników. Często można je spotkać w mieszanych stadach z innymi gatunkami lorys. Na Tasmanii coraz częściej dochodzi do krzyżowania się z lorysami piżmowymi (Glossopsitta concinna). Lorysy niebieskobrzuche są agresywne w stosunku do innych ptaków i stanowią dla nich konkurencję w zdobywaniu pożywienia. Agresja tego gatunku stanowi poważne zagrożenie dla naturalnie występujących ptaków w Perth, ponieważ zajmują im miejsca do gniazdowania. Zostało zaobserwowane, jak tamtejsze lorysy wyrzucały pisklęta rozell czarnogłowych (Barnardius zonarius) z dziupli, a następnie same je zajmowały i odchowywały tam własne młode.
Stwierdzono u lorys niebieskobrzuchych umiejętność imitowania odgłosów z otoczenia, w tym innych gatunków zwierząt.
Sezon lęgowy w południowo-wschodniej Australii trwa od sierpnia do stycznia, natomiast lorysy niebieskobrzuche w Queenslandzie rozmnażają się przez niemal cały rok. Gniazdo jest zakładane w spróchniałym konarze, najczęściej w dziupli wydrążonej w eukaliptusie (Eucalypus). Miejsce do gniazdowania jest przygotowywane do lęgów zarówno przez samca jak i samicę. Samica znosi 2–3 jaja o wymiarach 27 × 22,5 mm, które następnie samodzielnie wysiaduje przez 23–26 dni. Na podstawie danych z niewoli pisklęta po wykluciu ważą 5 g. Są one karmione przez oboje rodziców oraz opierzają się po 50–60 dniach. Pełna samodzielność jest osiągana 30 dni po opuszczeniu gniazda.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2014 r. uznaje lorysę niebieskobrzuchą za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Przed 2014 r. takson był uznawany za podgatunek lorysy górskiej (T. haematodus). Liczebność populacji uznaje się za malejącą. Ptaki te są bardzo często odławiane w celu handlu dzikim zwierzętami. Od 1981 do 2005 r. w międzynarodowym handlu odnotowano 100 388 dziko złapanych osobników. Gatunek ten łatwo się rozprzestrzenia w dużych miastach takich jak Perth oraz Sydney.
