Szlarnik wyspowy (Zosterops strenuus) – gatunek małego ptaka z rodziny szlarników (Zosteropidae). Występował endemicznie na australijskiej wyspie Lord Howe. Wymarł po 1918.
Długość ciała wynosiła według Goulda około 14,5 cm; wspomniał, że był to największy znany w tamtych czasach gatunek szlarnika. Szlarniki wyspowe były większe od innych endemicznych dla Lord Howe szlarników – szlarników południowych (Z. tephropleurus, podgatunek szlarnika rdzawobocznego, Z. lateralis). Odróżniały się jaskrawożółtym, a nie zielonawym, gardłem. Od szlarników białopierśnych (Z. albogularis) z Norfolku odróżniał je biały (nie żółty) brzuch. Głowa i wierzch ciała były jaskrawe, zielonooliwkowe. Między nasadami skrzydeł i przez barkówki przebiegał szary pas. Skrzydła i ogon były łupkowobrązowe, pióra miały oliwkowozielone krawędzie. Broda i gardło żółte. Boki jasne, winnobrązowe. Pokrywy podskrzydłowe i lotki III rzędu białe. Pokrywy podogonowe jasnożółte. Dziób i nogi niebieskoszare, tęczówka jasnobrązowa.
Szlarnik wyspowy był endemitem australijskiej wyspy Lord Howe. Zachowało się niewiele informacji o zwyczajach tych ptaków. Bell w 1913 odnotował, że ptaki te pojawiają się tysiącami i niszczą uprawy, zjadają owoce i jaja innych ptaków. Lęgi wyprowadzały w listopadzie i grudniu. Hull (1909) zaobserwował, że gniazdo ma kształt kubeczka i umieszczone jest w rozwidleniu gałęzi. Budulec stanowiły korzonki i trawy, a wyściółkę delikatniejszy materiał. Jaja, podobnie jak u innych szlarników, miały jasnoniebieską skorupkę. Hull także obserwował te szlarniki w dużych liczbach. Zanotował, że w porośniętych palmami obszarach i na zadrzewionych stokach całymi dniami słychać było ich energiczną pieśń.
IUCN uznaje szlarnika wyspowego za gatunek wymarły (EX, Extinct). Choć ptak ten był powszechny przed 1918 rokiem, ostatnie stwierdzenie pochodzi z 1908. Gatunek najprawdopodobniej zaczął wymierać po 1918, kiedy to ze statku SS Makambo, który wszedł na mieliznę u brzegów wyspy, pouciekały szczury śniade (Rattus rattus). Poszukiwania szlarników wyspowych w 1928 i 1936 nie przyniosły rezultatu.
