Kazarka rdzawa, kazarka (Tadorna ferruginea) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Nie jest zagrożony wyginięciem. Często hodowany w parkach i ogrodach w Europie jako ptak ozdobny. Nie wyróżnia się podgatunków.
Zamieszkuje wschodnią część basenu Morza Śródziemnego, Morze Czarne, pas w Azji Środkowej po Amur oraz północno-zachodnią Afrykę i Wyżynę Abisyńską. Tam gdzie woda nie zamarza osiadła, pozostałe populacje wędrowne. Zimuje w Dolinie Nilu, Azji Południowej i Południowo-Wschodniej oraz w Chinach. Sporadycznie pojawia się w Europie Środkowej i Zachodniej oraz zachodniej części Morza Śródziemnego, osiągając Maderę na Atlantyku.
W Polsce pojawia się regularnie (najczęściej latem i jesienią), aktualnie nielęgowy. Są to zwykle uciekinierzy z niewoli, choć niekiedy mogą tu też zalatywać ptaki dzikie. Zwykle obserwowane są pojedyncze osobniki, rzadziej stadka liczące kilka osobników. W czerwcu 2014 roku zaobserwowano stado 11 osobników na zbiorniku retencyjnym na rzece Wąglance przy wsi Miedzna Murowana (woj. łódzkie). Jedyne lęgi kazarki rdzawej odnotowano w latach 1988–1990 w centrum Wrocławia; para, które je wyprowadziła, urodziła się we wrocławskim zoo, ale uciekła po osiągnięciu lotności.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody kazarka rdzawa nieprzerwanie od 1988 roku klasyfikowana jest jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International z 2015 roku, mieści się w przedziale 170–220 tysięcy osobników. Globalny trend liczebności populacji nie jest znany.
Ptaki te są hodowane w warunkach półnaturalnych w ukraińskim rezerwacie doświadczalnym „Askania Nowa” na północ od Krymu; część tam wyhodowanych ptaków odlatuje i zasila dzikie populacje na Ukrainie i w innych krajach.
W Polsce kazarka rdzawa podlega ścisłej ochronie gatunkowej.
