Sójka syberyjska, sójka złowroga (Perisoreus infaustus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący północną Eurazję. Nie jest zagrożony.
To mała, ciemna sójka północnych lasów. Brak dymorfizmu płciowego. Upierzenie beżowoszare, na skrzydłach i kuprze jaskrawordzawe plamy. Na głowie brązowa czapeczka, nogi i dziób ciemne. Ma szary wierzch ciała, szyję i pierś. Ogon dłuższy niż u sójki, dziób krótszy i ostrzej zakończony. Pokrywy skrzydłowe duże, rdzawe skraje ogona i brzuch. Tryb życia przypomina trochę zachowania większej sójki zwyczajnej. Można ją od niej odróżnić po dłuższym schodkowatym ogonie, delikatniejszej budowie, prostym dziobie i braku niebieskiej barwy w upierzeniu. Jest nieco większa od kosa. W porównaniu ze sroką ma inne ubarwienie – dominuje czarnobrązowa tonacja z dodatkiem rdzawej barwy. W leśnym gąszczu wyróżnia się rdzawobrązowymi plamami po obu stronach skrzydeł, kupra i ogona. W trakcie obserwacji w terenie można określić wiek ptaka. Stare sójki syberyjskie mają bardziej zaokrąglone i mniej wytarte sterówki niż młode.Ptak towarzyski i ciekawski, toteż często zbliża się blisko do ludzi. Czasem spotyka się ją w pobliżu leśnych obozowisk. W czasie lęgów staje się ruchliwa. W locie rozchyla wachlarzowato ogon. Zwinnie i żwawo porusza się pomiędzy drzewami. Gdy siedzi, zachowuje wyprostowaną postawę i nastrojone pióra na tułowiu.
Zamieszkuje pas w północnej Eurazji od Sachalinu i wschodnich wybrzeży Rosji po północną część Półwyspu Skandynawskiego. Ptak osiadły.
Do Polski zalatuje wyjątkowo (stwierdzona 5 razy, zwykle w kwietniu).
To ptak typowo północny – zamieszkuje tajgę. Typowy ptak starych i gęstych lasów i borów sosnowych, świerkowych i modrzewiowych. Życie spędza w głębi drzewostanów i rzadko je opuszcza. Swoim terenom lęgowym jest wierna cały rok, nawet w niesprzyjających warunkach. Jednak czasem zdarza się jej zapuszczać bardziej na południe lub na niżej położone tereny. Niektóre osobniki z północno-wschodniej Europy lub Skandynawii kierują się na północny zachód lub południe Starego Kontynentu. W nowym środowisku często giną, nim uda im się spotkać z przedstawicielami swojego rodzaju. Duże trudności sprawia im znalezienie drogi powrotnej, choć nieznany jest tego powód. Najczęściej swoją wędrówkę kończą w wyniku postrzelenia. Jest to efekt dużego zaufania wobec ludzi i sporej atrakcji dla myśliwych.
Sójka syberyjska jest ptakiem dość milczącym w odniesieniu do sójki zwyczajnej, która wydaje całą gamę własnych i zasłyszanych dźwięków. Gdy się jednak odzywa, to znacznie ciszej niż jej bliska kuzynka. Typowe skrzeczenie słychać przeważnie w stadach. W trakcie godów odgłosy przypominają „kuk kuk”.
Jest wszystkożerna. Owady, drobne ptaki i drobne gryzonie leśne, uzupełnione pokarmem roślinnym – głównie nasiona roślin iglastych, różne części roślin i jagody. Najchętniej zjada nasiona sosny syberyjskiej, które w akrobatycznych pozach z gracją wybiera bezpośrednio z szyszek wiszących na końcach gałązek. Zdarza się, że opróżnia ptasie gniazda.
Rozpoczyna się już wczesną wiosną, gdy leży jeszcze śnieg.
Na drzewach iglastych i budynkach. Przypomina gniazdo sójki. To mocno zbudowana platforma umieszczona przy pniu, zbudowana z gałązek z wyścieleniem złożonym z mchu.
Jeden lęg w roku na przełomie marca i kwietnia. Składa 3 do 5 niebieskawych lub szarozielonych jaj z szarym nakrapianiem. Okres, w którym to robi, zależy od szerokości geograficznej. Później gnieżdżą się północne populacje.
Wysiadywanie trwa około 19 dni i tylko samica zajmuje się wygrzewaniem jaj. Pisklęta opuszczają gniazdo po 21–24 dniach i jeszcze przez co najmniej miesiąc są karmione przez rodziców; w pierwszym roku życia młode często nadal domagają się od rodziców jedzenia.
IUCN uznaje sójkę syberyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki BirdLife International dla Europy z 2015 roku, mieści się w przedziale 4–8 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy.
W Polsce sójka syberyjska jest objęta ochroną gatunkową ścisłą.
