Ara autocthones – gatunek wymarłego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), którego szczątki znaleziono na karaibskich wyspach Saint Croix i Portoryko. Został opisany w 1937 na podstawie kości piszczelowo-stępowej odkopanej w resztkach kuchennych na prekolumbijskim stanowisku na Saint Croix. Drugi okaz składający się z różnych kości, z podobnego miejsca na Portoryko został opisany w 2008. Także kość krucza z Montserrat może należeć do tego lub innego wymarłego gatunku ary.
Ara autocthones jest jednym z trzynastu wymarłych gatunków ar, których proponowanym miejscem występowania są wyspy karaibskie. Ary były często transportowane przez ludzi na duże odległości, zarówno w czasach prehistorycznych, jak i historycznych, dlatego nie ma pewności czy gatunki znane tylko z kości lub relacji były rodzime czy importowane. Nowy gatunek opisano tylko na podstawie znalezionych kości, więc ubarwienie nie jest znane. Żyjące ary można pogrupować w przybliżony sposób na podstawie rozmiaru na duże i małe; jednak kości ary z Saint Croix mają średnią wielkość, będąc łącznikiem pomiędzy tymi grupami. Były też nieco większe niż wymarła ara trójbarwna (Ara tricolor); tylko ara szafirowa (Ara glaucogularis) i modroara błękitna (Anodorhynchus leari) mają podobny rozmiar. Ptak różnił się od innych ar szczegółami budowy szkieletu i dzielił kilka cech tylko z rodzajem Ara. Uważa się, że podobnie jak u innych gatunków ar karaibskich, Ara autocthones wyginęła przez działalność ludzi, na co wskazuje fakt, że jej szczątki znaleziono w resztkach kuchennych.
Ponieważ Ara autocthones jest znana tylko na podstawie kości, nic nie można powiedzieć o jej ubarwieniu. Holotypowy tibiotarsus wskazuje, że była to niewielka ara, i choć w pełni ukształtowana, to fakt, że kość jest lekko gąbczasta na końcach, wskazuje, że była niedojrzałym osobnikiem. Tibiotarsus ma 77,7 mm długości całkowitej, 9,4 mm szerokości mierząc od boku do boku w dolnym końcu, najmniejsza szerokość wynosi 3,9 mm. Chociaż jest podobna do kości tibiotarsusa ary trójbarwnej, to jest szersza (porównania między dolnymi końcami ich piszczeli wskazują, że był to nieco większy ptak) i smuklejsza niż u większych ar. Holotypowy tibiotarsus ma pośrednie rozmiary między dużymi arami, takimi jak ara żółtoskrzydła (Ara macao) i ara zielona (Ara militaris), a mniejszą arą kasztanowoczelną (Ara severus). W porównaniu z tibiotarsusem pozostałych ar, kość jest bardziej smukła i nieco bardziej rozbudowana z tyłu na górnym końcu. Poza tym, jedyną cechą wyróżniającą jest to, że proporcje nie mieszczą się w zakresie innych znanych gatunków. Smukłe proporcje kości i bardziej wydłużone grzbiety wokół górnego końca wskazują, że jest to ara i odróżniają ją od papug amazońskich, takich jak amazonka cesarska (Amazona imperialis).
Tibiotarsus danego okazu jest zasadniczo identyczny pod względem wielkości z holotypem. Ma 74,5 mm mierząc od górnej powierzchni stawowej, 47,2 mm od dolnego końca grzebienia kości strzałkowej do kłykcia zewnętrznego (okrągłe wypukłości na końcu kości), 11,4 mm długości mierząc przez wewnętrzny grzebień miechowy (grzbiet z przodu głowy), ma 5,2 × 4,0 mm na środkowym trzonie i jest szeroki na 10,1 mm na dolnym końcu. Szacowana długość kości kruczej wynosi 43,5 mm od nasady do wewnętrznego rogu mostka, 26,5 mm od podstawy procesu procorakoidowego do wewnętrznego rogu fasety (płaska powierzchnia kości) mostka, faseta panewkowa ma szerokość 10,5 na 6,1 mm głębokości, trzon ma 5,2 na 4,4 mm w punkcie środkowym, a faseta mostka ma szerokość 10,5 mm. Górna szerokość kości ramiennej wynosi 19,9 mm, głębokość przez jej zewnętrzną guzowatość wynosi 12,8 mm, głębokość głowy kości wynosi 6,2 mm, szerokość dolnego końca wynosi około 15,5 mm, a wysokość i szerokość promieniowego kłykcia to 7,4 na 5,0 mm, głębokość krętarza wynosi 8,2 mm, głowa ma 6,2 mm głębokości, a trzon ma 4,9 mm szerokości na 5,4 mm głębokości w środkowym punkcie.
Olson i Máiz López stwierdzili, że znane ary dzielą się na dwie grupy pod względem wielkości, reprezentujące duże i małe ptaki, podczas gdy ara z Saint Croix wyróżniała się tym, że jest pomiędzy tymi dwiema grupami, mając podobny rozmiar tylko do ary szafirowej (Ara glaucogularis) i ary błękitnej (Anodorhynchus leari). W porównaniu z tymi dwiema arami, zaobserwowali że obręcz kończyny górnej na kości ramiennej jest mniej wystająca, podczas gdy główne wyżłobienie (wyżłobienie oddzielające dwie części głowy kości ramiennej) jest szersze. Głowa kości udowej jest bardziej masywna, gdy ogląda się ją od tyłu, odkopana bardziej pod głową, szyją i krętarzem, podczas gdy bardziej wytrzymały trzon kości udowej jest podobny do trzonu ptaków z rodzaju Ara, ale różni się od tych należących do rodzaju Anodorhynchus. Tibiotarsus jest bardziej masywny z rozszerzonym końcem dolnym. Długość tibiotarsusa jest krótsza niż u ary szafirowej, ale dłuższa niż u modroary błękitnej, natomiast długości kości kruczej, carpometacarpusa i kości udowej są mniejsze niż u obu.
Olson i Máiz López wykluczyli, że okaz z Portoryko należy do papug amazońskich, wskazując na cechy występujące tylko u Ara autocthones. Kość krucza jest bardziej wydłużona i ma stosunkowo wąski trzon, a brzuszna krawędź fasety stawowej (odpowiednik wnęki glenoidowej u ssaków) wystaje bardziej. Carpometacarpus jest proporcjonalnie znacznie dłuższy z wyrostkiem na skrzydełku, które nie jest zakrzywione w górnej części, podczas gdy wyrostek ektepikondylarny (uniesienie kostne) i wiązanie pronatora krótkiego (jeden z dwóch mięśni pronacji w skrzydle) na kość ramienną jest umieszczone bardziej w górę. Kość udowa ma proporcjonalnie większą nasadę, a tibiotarsus ma węższy kłykcik wewnętrzny i charakterystyczny wewnętrzny grzebień knemialny (ang. cnemial crest), który jest bardziej spiczasty i przedłużony w górę.
Za wyginięcie wszystkich endemicznych ar karaibskich odpowiada prawdopodobnie człowiek (zarówno w czasach prehistorycznych, jak i historycznych), chociaż mogły również przyczynić się do tego huragany i choroby. Natywni Karaibowie polowali na ary i trzymali je w niewoli do późniejszego wykorzystania jako pokarm, ale także jako zwierzęta domowe. Ponieważ są one znane z kuchennych resztek, ary z Portoryko i Saint Croix były najwyraźniej również wykorzystywane jako pokarm. Jest prawdopodobne, że ara z Saint Croix wyginęła z powodu tych czynników, ale dokładna data nie jest znana.
