Ryjówka równozębna (Sorex isodon) – gatunek ssaka z rodziny ryjówkowatych, występujący w północnej Eurazji, zamieszkuje głównie tajgę. Ubarwiony czarnobrązowo. Wyróżnia się 6 podgatunków. Rozmnaża się szybko, do trzech miotów rocznie. Nie zagraża mu wyginięcie.
Długość głowy i tułowia zawiera się między 5,4 a 8,6 cm. Ogon mierzy więcej niż połowa długości głowy i ciała, między 3,7 a 5,5 cm. Tylna stopa osiąga od 1,3 do 1,5 cm. Masa ciała wynosi od 6,1 do 16,3 g.
Większość ciała przyjmuje jedną barwę czarnobrązową, czy to na grzbiecie, czy to brzuchu, czy też po bokach ciała. Wyłamują się osobniki młodociane, o grzbiecie brązowym bądź ciemnobrązowym i brzuchu nieco jaśniejszym. Ogon ubarwiony jest przynajmniej w swym proksymalnym odcinku inaczej od wierzchu, inaczej od spodu, dystalnie zatraca swą dwubarwność, przechodząc w jednorakie ubarwienie.
Ryjówka równozębna ma bardzo duży zasięg występowania, żyje od Finlandii i Białorusi przez Syberię po Kamczatkę i Koreę Północną. W 1999 gatunek stwierdzono na górze Odae-san w Korei Południowej. Na południu sięga do Mongolii, Kazachstanu i północno-wschodnich Chin (Heilongjiang i Mongolia Wewnętrzna). Populacje żyjące w Norwegii (powiaty Troms, Hedmark, Fjordane) i Szwecji mogą być odizolowane.
Różne tereny zasiedlają różne podgatunki. Podgatunek Sorex isodon isodon opisany został z Buriacji, ale zasiedla szerokie tereny od dorzecza Jeniseju na wschód aż do Kamczatki. Zachodnią Syberię zasiedla z kolei Sorex isodon princeps. Jeszcze dalej na zachód, do Europy, sięga Sorex isodon ruthenus, spotykany na północy i wschodzie kontynentu w państwach takich jak Szwecja i Norwegia (na północy obu tych krajów), Finlandia, Białoruś (północny wschód), Rosja, Ukraina (obwód sumski). Natomiast Sorex isodon montanus zgodnie z nazwą zamieszkuje góry Ałtaju. Sorex isodon gravesi żyje na Dalekim Wschodzie, Sorex isodon sachalinensis podobnie, ograniczając się jednak do wyspy Sachalin. Nie wiadomo, który podgatunek zamieszkuje mongolskie góry Chentej, a który sięga do północnego wschodu Chin oraz na Półwysep Koreański.
Występuje w lasach, tajdze, dolinach rzek i na lasostepach (w tych ostatnich i w lasotundrze jest jednak rzadka), rzadziej w górskich stepach i strefach nadbrzeżnych. Stwierdzenia tych zwierząt na większej wysokości tłumaczono nie naturalnym występowaniem, ale działaniem ptaków drapieżnych. Ryjówka ta preferuje zwłaszcza lasy iglaste ze świerkiem i jodłą, ale też z sosną syberyjską. W zawierających głównie te trzy rodzaje drzew lasach południa Syberii stanowi dominujący gatunek ryjówki, podczas gdy w położonych bardziej na północ lasach świerkowo-jodłowych nie należy do najczęstszych ryjówek. W Europie jest spotykana w pobliżu strumieni, w gęstej roślinności (np. paprociach) w lasach świerkowych i mieszanych, w olchowych nad rzekami. Bywa spotykana w zaroślach i na nieużytkach tam, gdzie roślinność przy ziemi jest gęsta. Nie lubi natomiast tundry.
Ryjówka równozębna zjada głównie bezkręgowce, w szczególności dżdżownice i czerwie, ale okazjonalnie także pokarm roślinny. Pożywienie może zależeć od regionu. Na północy Jakucji ryjówka równozębna spożywa głównie pająki i gąsienice, podobnie czyni w Karelii, która jest też jedynym miejscem, gdzie zaobserwowano ją pożerającą larwy chrząszczy. Dorosłych przedstawicieli tego rzędu nie tyka nigdzie. W Kraju Nadmorskim spożywa głównie wije.
Ryjówka równozębna jest rzadka w Europie. W Europie i na północno-zachodniej Syberii stanowi mniej niż 1% schwytanych gatunków z rodzaju Sorex. Na południu Syberii stanowi zaś najczęstszy gatunek ryjówki. Niewiele wiadomo o trendach rozwoju jej populacji, ale są one rozproszone. Nie są znane większe zagrożenia dla gatunku, choć gospodarka leśna i osuszanie ma wpływ na preferowane siedliska.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje ryjówkę równozębną za gatunek najmniejszej troski. W ustawodawstwie europejskim została ujęta w załączniku III konwencji berneńskiej (Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk) jako gatunek podlegający ochronie. Obejmują ją także miejscowe Czerwone Księgi, choćby Karelii, regionów Nowogrodu czy Riazania.
