Skójka gruboskorupowa (Unio crassus) – gatunek słodkowodnego małża z rodziny skójkowatych (Unionidae), występującego w czystych ciekach Europy od Atlantyku po zlewnie Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego. Gatunek wrażliwy na zanieczyszczenie i przekształcanie siedlisk, zanika na wielu stanowiskach i jego liczebność maleje. Uznany za gatunek zagrożony, objęty ochroną na podstawie europejskich regulacji prawnych. W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej.
Muszla grubościenna, masywna, w zarysie jajowatoprostokątna, jej wierzchołki słabo wystające, przesunięte ku przodowi (cześć muszli położona przed wierzchołkami 3–4-krotnie krótsza niż część tylna), wierzchołki bywają silnie skorodowane. Krawędź grzbietowa (i zamek) jest silnie wygięta, a brzuszna lekko wygięta, przedni brzeg łukowato zaokrąglony, a tylny tępo klinowaty. Zewnętrzna powierzchnia muszli gładka, linie przyrostów delikatnie zaznaczone. Muszle tego gatunku cechuje duże zróżnicowanie kształtów i koloru – przeważają muszle w ciemnych barwach, od rogowych do ciemnobrunatnych, z wiekiem ciemnieją do czarnego. Urzeźbienie wierzchołków muszli podobne do tego u skójki zaostrzonej, lecz bardziej regularne. Zamek muszli z płytą bardzo masywną, w prawej połówce muszli brak zęba głównego, obecny tylko ząb przedni boczny. W lewej połówce ząb boczny wewnętrzny szeroki i niski, ząb centralny wysoki, stożkowaty z karbowanym wierzchołkiem, zęby tylne boczne wąskie i długie. Wewnętrzna powierzchnia muszli gładka, z perłowym połyskiem, odcisk mięśnia zwieracza przedniego owalny, odcisk mięśnia wyciągacza nogi wąski i półokrągły.
Długość muszli: 40–72 mm; szerokość: 19–28 mm; wysokość: 25–45 mm.
Wewnętrzny płat skrzelowy jest w zarysie prostokątny, z wydłużonym tylnym końcem, płat zewnętrzny symetryczny, w zarysie wrzecionowaty.W związku z dużą zmiennością fenotypową (kształtu, grubości i barwy muszli) wyróżniano wiele form i podgatunków tego małża. Z terenów Polski Poliński opisał trzy podgatunki (U. c. polonicus Polinski, U. c. ornatus Polinski oraz U. c. oviformis Hilbert, które jednak uznano za zmienność będącą rezultatem plastyczności.Wyróżniane bywają następujące podgatunki:
Zasięg gatunku obejmuje Europę Zachodnią (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii i Półwyspu Iberyjskiego), Środkową i Wschodnią, Azję Mniejszą, Iran i Syberię. W Polsce skójka gruboskorupowa występowała w przeszłości (przed 1950 r.) w ciekach na obszarach wyżynnych i nizinnych kraju (odnotowano jej występowanie w rzekach Pobrzeża Bałtyku, Pomorza Zachodniego, Pojezierzy Suwalskiego i Mazurskiego, Mazowsza, Polesia, Wielkopolski i Małopolski oraz na Pogórzu Karpackim), później była coraz rzadziej spotykana.
Gatunek reofilny, występuje w czystych rzekach i potokach, w osadach dennych piaszczystych lub piaszczysto-żwirowych. Wrażliwy na zanieczyszczenie i zmiany chemizmu wody. W przypadku gdy stężenie azotanów w wodzie przekroczy 10 mg/L, osobniki tego gatunku przestają się rozmnażać.
Filtrator, odżywiający się zawiesiną odcedzaną z wody na skrzelach. Zwierzę przebywa zakopane w osadach dennych, wystawiając ponad nie tylko tylną część muszli z syfonami.
Rozród odbywa się wiosną (kwiecień-maj), przystępują do niego osobniki o wymiarach muszli od 30–40 mm. Jaja przetrzymywane są w marsupiach w skrzelach, gdzie ulegają zapłodnieniu i rozwijają się w ciągu kilku miesięcy do stadium larwy (glochidium). Glochidia uwalniane są do wody, gdzie, połknięte przez ryby, przyczepiają się do ich skrzeli. Żywicielami glochidiów tego gatunku mogą być: ciernik (Gasterosteus aculeatus), cierniczek (Pungitius pungitius), jelec (Leuciscus leuciscus), kleń (Leuciscus cephalus), strzebla potokowa (Phoxinus phoxinus), okoń (Perca fluviatilis), wzdręga (Scardinius erythrophtalamus) i głowacz białopłetwy (Cottus gobio). Po przeobrażeniu młode małże odczepiają się i opadają na dno. Osobniki skójki gruboskorupowej mogą żyć do 80 lat.
Ze względu na zanikanie populacji i zmniejszanie liczebności skójki gruboskorupowej gatunek ten został ujęty jako zagrożony (EN) na Czerwonej Liście IUCN. Gatunek jest wymieniony w dyrektywie siedliskowej Rady Europy jako gatunek będący przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, który wymaga ścisłej ochrony i którego ochrona wymaga wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony siedlisk (SOO)) oraz w konwencji berneńskiej.Na terenie Polski objęto go ścisłą ochroną gatunkową. W Polskiej czerwonej księdze zwierząt został zaliczony do kategorii EN (gatunki zagrożone wyginięciem).
Do ustępowania gatunku przyczyniły się zmiany warunków hydrologicznych i chemizmu wód spowodowane zrzutami zanieczyszczeń, zmianami charakteru zlewni (np. wyrębem lasów, prowadzeniem gospodarki rolniczej) i związaną z tym eutrofizacją, transportem ściętych pni i erozją brzegów i dna rzek, konstruowaniem tam na rzekach. Główną przyczynę upatruje się w spadku stężenia tlenu rozpuszczonego w wodzie. Negatywny wpływ na populacje skójki gruboskorupowej ma rozprzestrzenianie się gatunków inwazyjnych – piżmaka (Ondatra zibethicus), norki amerykańskiej (Neovison vison) i szopa pracza (Procyon lotor), które wykorzystują te małże jako źródło pokarmu.
Glochidia skójki gruboskorupowej pasożytujące na rybach powodują powstawanie małych, nieznacznych zranień w miejscach przyczepienia.