Kangur zachodni (Notamacropus irma) – gatunek ssaka z podrodziny kangura (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae) występujący w rejonie południowozachodniego wybrzeża Australii Zachodniej. Kangur zachodni ma futro koloru szarego z białym zabarwieniem dookoła pyska, przednich i tylnych łap. Jest to dzienny kangur odżywiający się głównie trawą.
Największym zagrożeniem dla tego gatunku jest introdukowany lis rudy (Vulpes vulpes). Kangur zachodni uznany jest przez IUCN jako gatunek najmniejszej troski, jako że pozostaje dość szeroko rozprzestrzeniony, a liczebność jego populacji jest uznawana za stabilną lub wzrastającą, co jest efektem programu kontroli lisów.
Dz
DzienneLu
LudożerneFoliofag - fitofag wyspecjalizowany w zjadaniu liści. Ponieważ liście zawierają dużo ciężkostrawnej celulozy, a także stanowią relatywnie ...
Ro
RoślinożerneFitofag, roślinożerca – organizm roślinożerny, odżywiający się roślinami lub częściami roślin. W ekosystemie roślinożercy stanowią pi...
Sk
SkacząceLą
LądoweŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Sa
SamotneNi
Nie migrująceW
zacznij od...Ubarwienie kangura zachodniego przypomina to u większych kangurów tego regionu. Długość ciała (bez ogona) około 120 cm, długość ogona 54–97 cm; masa ciała 7–9 kg. Ma on szare umaszczenie, z wyraźnym białym paskiem na pysku. Inne cechy charakterystyczne to biało-czarne uszy, czarne stopy i łapy, i kępka czarnych włosów na ogonie. Rozmiary ciała samca i samicy są podobne.
Kangur zachodni występuje w południowo-zachodnia Australii Zachodniej od północy Kalbarri do Cape Arid, szczególnie skupiając się przy Rzece Łabędziej. Jest obecny na obszarach mallee i wrzosowisk, a czasami także w mokrych wiecznie zielonych lasach twardolistnych. Nie występuje w lasach Karri z powodu gęstego podszytu lasu. Preferuje otwarte, wysokie lasy w których może swobodnie się paść. Lubi zwłaszcza otwarte, sezonowo wilgotne tereny płaskie z niską trawą i karłowatymi krzewami. Ten typ środowiska umożliwia zwierzęciu szybki ruch, jako że porusza się ono nisko przy ziemi.
Niewiele wiadomo o zachowaniach kangura zachodniego, jednak większość jego zachowań jest zgodna z zachowaniami innych członków rodziny kangurowatych.
Kangur zachodni jest roślinożerny, choć istnieje spór na temat tego, czy odżywia się on głównie liśćmi, czy głównie trawą, jako że nie przeprowadzono jeszcze na ten temat szerszych badań. Jest to zwierzę dzienne, co jest nietypowe dla kangurów, i jest aktywny o świcie i zmierzchu. Odpoczywa podczas najgorętszej części dnia i w nocy, samotnie lub w parach, chroniąc się w krzakach lub zaroślach. Spożywa on większość gatunków roślin, z Carpobrotus edulis, Cynodon dactylon i Nuytsia floribunda jako głównymi składnikami diety. Według jednego ze źródeł dieta kangura zachodniego składa się w 79-88 proc. z liści niskich krzewów, 3-17 proc. z trawy i turzyc, i 1-7 proc. z innych roślin. Żołądek jest podzielony na cztery przedziały w których mikroorganizmy przeprowadzają fermentację włóknistego pokarmu roślinnego. Wydają się one być zdolne do przeżycia bez wody.
Pomimo dziesięcioleci badań odnośnie do zachowań rozrodczych kangura zachodniego, jego zwyczaje pozostają słabo poznane. Młode zazwyczaj rodzą się w kwietniu i maju. Samice, jak u wszystkich torbaczy, mają dobrze rozwiniętą torbę zawierającą cztery sutki. Samica zazwyczaj rodzi jedno młode, rzadko dwa. Ciąża trwa od trzech do pięciu tygodni. Po urodzeniu młodych, okres karmienia trwa siedem miesięcy, aż do października lub listopada. Po opuszczeniu torby młode jeszcze czasami wsadza do niej głowę aby przyssać się do sutka.
