Żeglarek argo (Argonauta argo) – gatunek głowonoga z rzędu ośmiornic (Octopoda), pierwszy z żeglarków (Argonauta) opisanych naukowo, gatunek typowy i zarazem największy z rodziny Argonautidae, znanej ze specyficznej strategii rozrodczej, od której wzięła swoją nazwę (z gr. Argonautai, ‘żeglarze na Argo’).
Płaszcz żeglarka argo jest kulisty, tak szeroki jak długi. Powierzchnia płaszcza, głowy i ramion pokryte są widocznymi, osadzonymi blisko siebie, dużymi brodawkami. Boczną powierzchnię płaszcza otacza wąski fałd skóry. Lejek tworzą 4 podłużne płaty.
Jak u wszystkich przedstawicieli rodziny Argonautidae, również u tego gatunku jest wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce żeglarka argo mają 1–2 cm długości. Nie budują muszli. Samice są znacznie większe. Mają silnie spłaszczone 2 górne ramiona, wyglądające jak cienka błona. Zawarte w niej chromatofory umożliwiają zwierzęciu zmianę ubarwienia (od srebrzystego po ciemnobrązowe). Nabłonek tych ramion wytwarza wapienną substancję, z której samica, po osiągnięciu dojrzałości płciowej, buduje cienkościenną muszlę, podobną do muszli łodzików. Muszle samic A. argo osiągają do 30 cm długości.
Gatunek kosmopolityczny, epipelagiczny, pływający zazwyczaj na głębokościach mniejszych niż 100 m p.p.m., występujący w tropikalnych i subtropikalnych wodach oceanicznych.
Funkcja muszli z materiału podobnego do papieru frapowała ludzi od czasów Arystotelesa, który ok. 300 roku p.n.e. stwierdził, że ośmiornica używa muszli jak łodzi do żeglowania.
Samica wypełnia muszlę powietrzem atmosferycznym zaczerpniętym z powierzchni wody. Wypełniona gazem muszla ułatwia jej żeglowanie, przy czym ośmiornica potrafi precyzyjnie sterować pływalnością muszli (podobnie działa pęcherz pławny u ryb), a przy braku powietrza zwierzę ma problemy z utrzymaniem muszli w pionie.
Oprócz funkcji „jednostki pływającej”, muszla pełni też funkcję komory lęgowej. Wkrótce po wybudowaniu muszli samica jest gotowa, by przystąpić do rozrodu. Samiec umieszcza spermatofory w jamie płaszczowej samicy za pomocą hektokotylusa. Ta następnie składa jaja do wnętrza muszli, po czym wsuwa się do niej i siada na jajach, pozostawiając na zewnątrz muszli pierwszą parę ramion. W miarę rozwoju (i rosnącej masy) jaj samica zmienia ciśnienie powietrza w muszli regulując tym samym głębokość zanurzenia, aż do czasu wylęgu młodych ośmiornic.
Żeglarki argo żywią się planktonem i drobnymi organizmami zebranymi z powierzchni wody.