Hubara saharyjska, hubara (Chlamydotis undulata) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae), zamieszkujący północną Afrykę i Wyspy Kanaryjskie. Narażony na wyginięcie.
Zm
ZmierzchoweWs
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Lą
LądoweJa
JajorodneJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
St
StadnePo
PoligamiaSa
SamotneCz
Częściowy migrantNi
Nie migrująceH
zacznij od...Dorosły samiec waży 1,8–3,2 kg, samica 1,2–1,7 kg. Długość ciała samca: 65–75 cm, samicy: 55–65 cm. Samce osiągają rozpiętość skrzydeł wahającą się w zakresie 248–263 cm, samice zaś 242–253 cm.
Najbardziej zewnętrzne pióra są białe z czarnymi końcówkami. Upierzenie górnej części tułowia ma barwę od piaskowej do płowożółtej z szerokimi, czarnymi pasami. Na piersi pióra są szare, na dolnej części tułowia – białe.
Hubara jest jednym z gatunków dropi, u których dymorfizm płciowy jest praktycznie niezauważalny i przejawia się jedynie w kilku cechach. Jedną z nich jest różnica w wielkości oraz masie osobników poszczególnych płci. Samca wyróżniają także, dłuższe niż u samicy, białe i czarne smugi na piórach po bokach szyi.
Zasięg występowania jest inny dla każdego z dwóch podgatunków:
Dawniej do gatunku tego zaliczano jeszcze jeden podgatunek – Chlamydotis undulata macqueenii, jednakże w 2002, po przeprowadzeniu badań genetycznych stwierdzono, iż należy go uznać za oddzielny gatunek. Nazwano go hubarą arabską (Chlamydotis macqueenii). Między nim a Chlamydotis undulata występują różnice w głosie oraz w zachowaniach godowych. Hubara arabska jest ponadto nieco większa i ma jaśniejsze ubarwienie.
Habitatem obu podgatunków są półpustynie, otwarte tereny trawiaste, pola uprawne, a także jałowe równiny oraz stepy.
Hubara prowadzi osiadły tryb życia. Poza sezonem lęgowym żyje w stadach liczących od 4 do 10 osobników (choć czasami zdarzają się także większe). Skupianie się w grupkach ułatwia jej żerowanie oraz zapewnia możliwość bezpiecznego odpoczynku. Żywi się zarówno owocami, nasionami, pędami, liśćmi oraz kwiatami, jak również dużymi owadami, pająkami, wijami, a nawet małymi jaszczurkami czy wężami.
Podczas toków samiec hubary stroszy swoje długie, nitkowate pióra, znajdujące się na czubku głowy oraz bokach szyi. Młode po wykluciu potrzebują około 5 tygodni, aby ich ciało pokryło już kompletne upierzenie. Pod opieką samicy pozostają od 35 do 55 dni, opuszczają ją jesienią.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje hubarę saharyjską jako gatunek narażony na wyginięcie (VU). Główną przyczyną spadku liczebności populacji jest wzrost intensywności polowań (szczególnie na jej zimowiskach), związany z coraz większą popularyzacją broni palnej oraz pojazdów terenowych na obszarach jego występowania. Znaczną rolę odgrywa także niszczenie naturalnych środowisk (podobnie jak w przypadku innych dropi).
