Kuna japońska (Martes melampus) – gatunek ssaka z rodziny łasicowatych. Występuje endemicznie w Japonii. Nie jest zagrożony wyginięciem.
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Ws
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Lą
LądoweZw
Zwierzęta oswojoneTe
TerytorialneTerytorium – obszar zajmowany wyłącznie przez jedno zwierzę lub grupę zwierząt. Własne terytorium zwiększa szanse przeżycia osobnika, gdyż z...
Żyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Sa
SamotneNi
Nie migrująceJ
zacznij od...Długość ciała wynosi 47–54,5 cm. Długość ogona wynosi 170–223 mm. Masa ciała waha się między 500 a 1700 g. U 9 zważonych samców średnia masa wyniosła 1563 g, a u 4 samic – 1011 g. Barwa sierści zmienna, od żółtobrązowej po ciemnobrązową.
Kuny japońskie zamieszkują lasy, pojawiają się również na zadrzewionych obszarach podmiejskich. Pełnią ważną rolę w przenoszeniu nasion owoców w podgórskich zakrzewieniach. Choć kuny japońskie zjadają różnorodne owoce, najprawdopodobniej są głównie mięsożerne. Tatara (1994) badał te ssaki za pomocą nadajników w celu ustalenia, jakie środowisko życia preferują. Przedstawiciele M. m. tsuensis najczęściej przebywali w lasach z drzewami zrzucającymi liście i w lasach wiecznie zielonych; unikały otwartych pól i plantacji drzew iglastych oraz obszarów porośniętych młodymi drzewami. Reprezentantów M. m. melampus odnotowno na wysokościach 609–1687 m n.p.m. Osobniki z Japonii najchętniej jako siedlisko życia wybierają wiecznie zielone lasy szerokolistne. Okres rozrodczy trwa od końca marca do środka maja. Miot liczy od 1 do 5 młodych. Po 3 lub 4 miesiącach życia są zdolne do samodzielnego pozyskiwania pożywienia i wkrótce potem opuszczają matkę.