Koralodziób (Hypositta corallirostris) – gatunek ptaka z rodziny wangowatych (Vangidae). Występuje w północnej i wschodniej części Madagaskaru. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Koralodziób to stosunkowo niewielki przedstawiciel rodziny o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Zarówno kolorystyka upierzenia, jak i części nieopierzonych razem z wyjątkowym zachowaniem (patrz: Zasięg występowania, ekologia i zachowanie) pozwalają na pewną identyfikację gatunku. Długość ciała wynosi około 13–14 cm, a masa ciała – 13–15,5 g (osobniki obojga płci, n=4; dostępna jest też masa ciała dla jednego samca i jednej samicy ). Wymiary szczegółowe przedstawia poniższa tabela.
Koralodzioby mają nieco krępą sylwetkę, dość krótki dziób i ogon oraz długi (około 20 mm) pazur pierwszego palca, będący przystosowaniem do ich sposobu żerowania. U samców przez ciemię, kantarek i brodę przebiega cienki czarny pasek, którego brak u samic. Reszta upierzenia jest niemal jednolicie niebieska (ciemny błękit), bardziej matowa u samic. Te nie mają też niebieskiego upierzenia na głowie, zamiast tego zielonobrązowe z płową plamką na czole. Dziób jest jaskrawy, pomarańczowoczerwony, u samic bardziej matowy; końcówka nieco ciemniejsza. Tęczówka ciemnobrązowa (bardzo ciemna) lub brązowa, nogi i stopy ciemnoszare.
Koralodziób występuje na większości terenów północnego i wschodniego Madagaskaru. Zasięg występowania według szacunków BirdLife International obejmuje około 292 tysięcy km². Rozciąga się od Marojejy i Anjanaharibe Sud na południe po Andohahela w południowo-wschodniej części Madagaskaru. Koralodzioby występują w wilgotnych lasach wiecznie zielonych, najchętniej w lasach pierwotnych z dużą ilością mchów i epifitów porastających drzewa. Rzadko poszukują pożywienia również na obcych dla wyspy drzewach, jak eukaliptusy i sosny; wówczas pojawiają się do 1 km od preferowanych lasów. Odnotowywane były od poziomu morza do 1300 m n.p.m., bardzo lokalnie również do 1800 m n.p.m.; poniżej 1000 m n.p.m. są najpospolitsze.
Prawdopodobnie koralodzioby prowadzą osiadły tryb życia. Są owadożerne, jednak skład ich pożywienia nie został dokładnie poznany co najmniej do 2020. W żołądku jednego osobnika znaleziono pajęczaki należące do skakunowatych (Salticidae), chrząszcze (Coleoptera) – w tym ryjkowcowate (Curculionidae) i poświętnikowate (Scarabaeidae), skorki (Dermaptera), pluskwiaki równoskrzydłe (Homoptera) i prostoskrzydłe (Orthoptera). Osobliwe zachowania koralodziobów zwróciły uwagę już pierwszych przyrodników, którzy docierali na Madagaskar w 2. połowie XIX wieku. Ich anglojęzyczna nazwa Nuthatch Vanga oznacza dosłownie „kowalikową wangę”; poruszają się wzdłuż pnia i zbierają z niego owady, a później przelatują na inne drzewo i zaczynają wspinać się po jego pniu – nie schodzą jednak głową w dół, jak to mają w zwyczaju kowaliki. Niekiedy gonią za owadami, prawdopodobnie wypłoszonymi z powierzchni pnia. Koralodzioby odzywają się seriami syczących lub piskliwych dźwięków oraz cichym, stopniowo coraz głośniejszym szczebiotem, który zapewne jest ich pieśnią.
Dostępnych jest bardzo niewiele informacji o rozrodzie koralodziobów. Do 2020 tylko jedno gniazdo zbadano i opisano szczegółowo, jednak kilka innych sfotografowano. Wówczas nie było nic wiadomo o jajach, pisklętach i opiece nad nimi. Prawdopodobnie okres lęgowy trwa od sierpnia do października; w sierpniu odławiano samice w kondycji rozrodczej (miały być w trakcie składania jaj), a osobniki wysiadujące lub znoszące pokarm dla piskląt obserwowano w październiku. Raz w lutym widziano młodocianego osobnika towarzyszącego dorosłemu.
Pierwszy dokładniejszy opis gniazda ukazał się w 1998. Dotyczył gniazda znalezionego na wysokości 875 m n.p.m., na drzewie o pierśnicy około 0,40 m, blisko 6 m nad podłożem. Umieszczone zostało tuż przy pniu, w niewielkiej szczelinie. Miało kształt czarki o głębokości około 4–5 cm. Budulec stanowiły włókna z paproci drzewiastych, wyściółkę – kilka suchych liści. Na zdjęciach gniazd widać również wpleciony w nie świeży lub wyschnięty mech, obserwowano też samicę zbierającą mech. Podobnie jak jedyne opisane gniazdo, te kilka sfotografowanych także znajdowało się w pionowej szczelinie lub zagłębieniu pionowo skierowanego konaru.
IUCN uznaje koralodzioba za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) od 1988 (stan w 2021). BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za nieokreślony.
