Szczur timorski (Rattus timorensis) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący w południowo-wschodniej Azji; według IUCN brak jest danych na określenie status zagrożenia tego gatunku.
Długość ciała (bez ogona) 157 mm, długość ogona 77 mm i więcej, długość ucha 20,5 mm, długość tylnej stopy 30 mm; masa ciała 112 g. Szczur timorski jest mały i charakterystyczny, z miękkim i stosunkowo długim futrem. Strona grzbietowa jest koloru przeważnie oliwkowobrązowego z ciemnobrązowymi włosami ochronnymi (włosy ochronne na zadzie zakończone jasnym cynamonowym odcieniem) z końcówką w kolorze brązowooliwkowym. Boki ciała są ciemnooliwkowe, nakrapiane cynamonowym odcieniem, który przechodzi w jasny odcień na stronie brzusznej. Przednie stopy są białe, natomiast tylne – neutralnie szare z białymi palcami, obie są ochrowołososiowe od strony brzusznej. Uszy są małe, zaokrąglone i ciemnoszare; włosy czuciowe długie. Długość ogona jest nieznana, ponieważ ogon okazu typowego był złamany, ale jest wyraźnie dwukolorowy, u góry neutralnie szary, zaś u dołu biały, pokryty krótkim włosiem. Czaszka jest gładka, z długim rostrum w porównaniu do innych gatunków z rodzaju Rattus. Występują trzy pary sutków: jedna pod pachą i dwie pachwinowe.
Szczur timorski znany jest tylko z miejsca typowego w zachodniej części wyspy Timor, w części należącej do Indonezji. Z zapisu subfosylnego wynika, że gatunek ten mógł zamieszkiwać większy obszar.
Szczur timorski zamieszkuje górski las deszczowy na wysokości około 1900 m n.p.m. (szczątki subfosylne znaleziono na wysokości 500 m n.p.m.). Okaz typowy został wydobyty z tuneli w stromym wąwozie erozyjnym.
Brak danych na temat nawyków pokarmowych, składu diety, aktywności dobowej, migracji, rozrodu i organizacji społecznej.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii DD (ang. Data Deficient „brak danych”). Brak jest informacji o aktualnym stanie populacji. Gatunek ten nie został odnotowany podczas kilkutygodniowych prac badawczych prowadzonych na nieco mniejszych wysokościach (około 1500 m n.p.m.), co sugeruje, że jest niezwykle rzadki. Możliwe, że występuje szerzej, ale na Timorze pozostało bardzo mało odpowiednich dla niego siedlisk. Zagrożeniem dla tego gatunku są rozległe utraty siedlisk i wylesianie spowodowane wypalaniem i wypasem na obszarze całego Timoru; wypalanie jest na ogół niekontrolowane i może łatwo rozprzestrzenić się na lasy eukaliptusowe oraz na pozostałości lasów rodzimych. Zachodzi pilna potrzeba badań, aby w pełni zrozumieć historię naturalną, taksonomię i zagrożenia dla szczura timorskiego.
