Szczur polinezyjski, szczur pacyficzny (Rattus exulans) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae). Jest trzecim pod względem zasięgu występowania gatunkiem szczura, po szczurze wędrownym i szczurze śniadym. Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, ale rozpowszechnił się na większości wysp Polinezji, w Nowej Zelandii, Fidżi, a nawet na Hawajach. Łatwo aklimatyzuje się do różnych typów środowiska przyrodniczego, od łąk po lasy. Jego występowanie jest jednak najczęściej blisko związane z człowiekiem, co spowodowane jest łatwym dostępem do pożywienia. W rezultacie gatunek stał się głównym szkodnikiem prawie we wszystkich regionach, w których występuje.
No
NocneNocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Ws
WszystkożerneWszystkożerność – sposób odżywiania się polegający na braku specjalizacji pokarmowej i – w konsekwencji – odżywianiu się różnorodnym pok...
Lą
LądoweNa
NadrzewneZw
Zwierzęta oswojoneŻy
ŻyworodneŻyworodność, żyworództwo, wiwiparia – rodzaj reprodukcji polegający na tym, że komórki jajowe zapładniane są w obrębie dróg rodnych sami...
Sp
SpołeczneNi
Nie migrująceP
zacznij od...Wyglądem przypomina inne szczury, jak np. szczura wędrownego czy śniadego. Ma duże, okrągłe uszy, szpiczasty pysk, czarno-brązową sierść z jaśniejszym brzuchem, ale stosunkowo małe nogi. Wyróżniającą cechą jego wyglądu są ciemne wierzchnie części tylnych nóg w pobliżu kostki; reszta łapy jest blada. Ma smukłe, wydłużone ciało. Długość ciała (bez ogona) 75–165 mm, długość ogona 102–197 mm, długość ucha 15–18 mm, długość tylnej stopy 21–30 mm; masa ciała 23–60 g. Jest nieco mniejszy od wspomnianych gatunków szczurów, a także mniej agresywny. Osobniki w populacjach występujących dalej od równika mają większe rozmiary, niż te żyjące w cieplejszym klimacie. Samica szczura polinezyjskiego ma osiem par sutków. Kariotyp wynosi 2n = 42 i FN = 62.
Szczur polinezyjski jest rozpowszechniony w Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii. Wywodzi się z Azji, gdzie naturalnie występuje we wschodnim Bangladeszu, Mjanmie, Tajlandii, Kambodży, Laosie, Wietnamie, Malezji i Indonezji. Wraz z człowiekiem dostał się na Archipelag Malajski, Filipiny, Nową Gwineę, Australijskie wyspy Adele i Murray (nie stwierdzono go na kontynencie), a także bardzo wiele wysp Oceanii, w tym Nową Zelandię i Hawaje. Nie wiadomo, czy populacja z Tajwanu jest rodzima czy reprezentuje jeszcze jeden przykład przybycia szczura wraz z człowiekiem.
Gatunek ten zamieszkuje różnorodne środowiska i ma duże zdolności adaptacyjne. W lasach pierwotnych jest zwykle rzadki, chyba że żyje w nich niewiele rodzimych gryzoni, jak na Negros w Filipinach. W Azji występuje w suchych lasach tropikalnych i subtropikalnych, oraz w lasach mangrowych. Jest spotykany w środowisku zaburzonym i przekształconym przez ludzką działalność. Wchodzi do domów, spichlerzy i na plantacje. Zwykle jest spotykany do 1000 m n.p.m.
Szczur polinezyjski, podobnie jak większość szczurów, prowadzi nocny tryb życia i biegle się wspina, często gniazdując na drzewach.
Rozród trwa cały rok, szczyt intensywności przypada na lato i wczesną jesień. W Nowej Zelandii ciąża trwa 19–21 dni. Samica wydaje na świat średnio 4 mioty liczące po 4 młode (zależy to od pogody, dostępności pokarmu i innych czynników). Młode są karmione przez matkę przez 2 do 4 tygodni, osiągają dojrzałość seksualną w 8–12 miesiącu życia. W naturze gryzonie te żyją około roku, w niewoli do 15 miesięcy.
Szczur polinezyjski jest wszystkożerny. Odżywia się nasionami, owocami, liśćmi, korą, owadami, pająkami, jaszczurkami, jajami ptaków i pisklętami. Zaobserwowano, że szczury często chowają porcję pożywienia w bezpieczne miejsce (szczególnie dotyczy to łupin ziarna) lub magazynują określone pokarmy. Zachowanie takie nie tylko chroni je przed drapieżnikami, ale także przed deszczem i innymi szczurami. Te kryjówki łupin są często znajdowane pośród drzew, w pobliżu korzeni, w pęknięciach pnia, a nawet na szczycie konarów. Na przykład w Nowej Zelandii takie kryjówki znajdowane są pod stertą skał czy zrzuconych liści palmy Rhopalostylis sapida.
Na Hawajach szczury polinezyjskie żerowały na plantacjach cukrowca lekarskiego, niszcząc zbiory. Do ograniczenia ich populacji plantatorzy sprowadzili mangusty małe. Mangusty, choć żywią się także szczurami, zabijają wiele rodzimych gatunków ptaków i innych zwierząt, i poczyniły znaczne spustoszenia w faunie Hawajów.
Szczur polinezyjski jest szeroko rozpowszechniony i pospolity. Nie są znane zagrożenia dla gatunku, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek najmniejszej troski.
