Styloctenium mindorensis is een vleerhond uit het geslacht Styloctenium die voorkomt op het Filipijnse eiland Mindoro. Deze soort is van slechts een locatie bekend en wordt waarschijnlijk bedreigd door de jacht. De nauwste verwant van S. mindorensis is S. wallacei uit Celebes, de enige andere soort van het geslacht. S. mindorensis heeft grotere tanden met meer knobbels dan S. wallacei en anders dan bij S. wallacei is er een bruine vlek aanwezig op de keel; in totaal zijn er zestien onderscheidende kenmerken.
S. mindorensis is een vrij kleine vleerhond met een opvallend patroon op het gezicht. Dat is oranje van kleur, op witte vlekken boven de ogen, een streep over de snuit van 5 tot 8 mm en witte vlekken bij de mond na. De lage, ronde oren zijn licht van kleur. Er is een scherpe scheiding tussen de vacht van het gezicht en de rug op de bovenkant van de kop. De haren van de rugvacht zijn bij de wortel voor een kwart van de lengte donkerbruin, daarna voor driekwart wit tot lichtoranje en bij de punt voor minder dan 1 mm zwart. De drie mannelijke exemplaren hebben een donkere rugstreep. De lendenen zijn geelbruin met haren van 11 à 12 mm lang; die kleur loopt over naar oranje op de voeten. De haren op de onderkant van het lichaam zijn bij de wortel bruin en bij de punt geelbruin tot oranje; op de borst is het middelste gedeelte wit. In de donkere vlek op de keel zijn de haren zo'n 17 mm lang, maar op het achterlijf slechts 9 à 10 mm. Op de bovenarm zit een witte vlek; ook op de rest van de arm zijn wat witte haren te vinden. Op de membranen tegen de arm aan zitten spaarzame oranje haren. De vleugels zitten vol doorschijnende vlekken en strepen; die strepen zijn meestal evenwijdig met de vingers. De tandformule bedraagt 2.1.3.21.1.3.2. Esselstyn nam aan dat dit de volgende oorspronkelijke tanden zijn: eerste en tweede snijtand in de bovenkaak en uitsluitend de tweede in de onderkaak (respectievelijk I1 en I2 en i2), de eerste hoektand (C1 en c1), de eerste, derde en vierde valse kies (P1, P3, P4, p1, p3 en p4) en de eerste en tweede kies (M1, M2, m1 en m2).
S. mindorensis kan door de volgende kenmerken van S. wallacei worden onderscheiden: de tanden, behalve M2, zijn groter; I1 en I2 staan recht achter elkaar; C1 bevat twee grote knobbels en een kleinere; P3 bevat een kleine linguale knobbel (een knobbel aan de kant van de tong) die met een richel aan een labiale knobbel (een knobbel aan de buitenkant van de tand) verbonden is; i2 is door een kloof in twee delen verdeeld; c1 bestaat uit twee knobbels en bevat een linguale richel aan de achterkant; p3 bevat een vrij goed ontwikkelde holte aan de achterkant en een kleine linguale knobbel die met een richel aan een grote labiale knobbel verbonden is; ook p4 bevat een vrij goed ontwikkelde holte aan de achterkant; m2 is langer dan breed en is aan de achterkant versmald; de snuit is breed; het palatum eindigt zonder diepe snede; het postorbitale uitsteeksel is relatief klein en steekt verder naar achteren dan bij S. wallacei; het onderste uitsteeksel van de onderkaak steekt verder naar achteren dan het bovenste; op de keel zit een bruine vlek.
Over de beschermingsstatus van Styloctenium mindorensis is weinig bekend. Esselstyns gids op Mindoro verklaarde dat er op de vleerhond gejaagd wordt; hij wist het dier zelfs nauwkeurig te beschrijven voor er ook maar een exemplaar was gevangen. Het enige vrouwtje van S. mindorensis is groter dan de mannetjes; ook bij S. wallacei zijn vrouwtjes waarschijnlijk groter dan mannetjes. Daaruit kan worden afgeleid dat de voortplanting mogelijk anders verloopt dan bij het verwante geslacht Pteropus, dat grote kolonies vormt. Zonder zulke kolonies zou S. mindorensis weinig kwetsbaar zijn voor de jacht; het zou ook een deel van de verklaring kunnen zijn voor de late ontdekking van het dier. Ook als de jacht geen groot probleem is, is het echter nog waarschijnlijk dat S. mindorensis voor zijn voortbestaan afhankelijk is van het voortbestaan van het laaglandregenwoud op Mindoro, en met dat woud gaat het niet goed. Esselstyn geeft echter toe dat het, gegeven de zeer kleine kennis van S. mindorensis, op zijn best zeer moeilijk is om de werkelijke beschermingsstatus van het dier te bepalen.
