De Japanse oester (Crassostrea gigas), is een eetbaar weekdier uit de klasse tweekleppigen (Bivalvia). De Japanse oester is nauwelijks te onderscheiden van de Portugese oester. Daarom beschouwen veel auteurs deze twee soorten als een. In dat geval is de oudste naam, Crassostrea gigas (Thunberg, 1793), de geldige naam en wordt de andere, Crassostrea angulata (Lamarck, 1819), een synoniem. De Japanse oester wordt door de Zeeuwen creuse genoemd en is een exoot die na de uitbraak van de oesterziekte in 1962/63 geïntroduceerd werd ter stimulering van de handel in oesters.
De Japanse oester is in staat om zich zowel op een harde ondergrond als op een zachte ondergrond te vestigen. Hij komt nu voor in de kuststreken van Nederland en België en is bezig met een enorme opmars. Hij wordt daarbij geholpen doordat hij het 'zaad' van de mossel, de kokkel en de platte oester uit het water filtert en consumeert. Na de Zeeuwse wateren, wordt hij ook meer en meer in de Waddenzee aangetroffen. Volwassen exemplaren van de Japanse oester kunnen in het algemeen 80 mm tot 400 mm groot zijn.
Het DNA van deze oester is ontrafeld en daaruit blijkt dat het genetisch goed aangepast lijkt aan het leven in de getijdenzone, waar hij regelmatig te verduren krijgt met droge lucht, felle zon en vuil. Het dier kan wel 88 verschillende stresseiwitten produceren (mensen maar 17).
De Japanse oester is inheems in het noordwesten van de Stille Oceaan, waaronder Rusland, China en Korea. Het is de meest gekweekte en geoogste schelpdiersoort ter wereld, geïntroduceerd in ten minste 52 landen. Het heeft broedpopulaties gevestigd in de noordoostelijke Stille Oceaan (VS-Canada), de Zuidwestelijke Stille Oceaan (Australië-Nieuw-Zeeland), de noordoostelijke Atlantische Oceaan (Europa), de zuidwestelijke Atlantische Oceaan (Argentinië-Brazilië) en de Indische Oceaan (Zuid-Afrika). Op geïntroduceerde locaties begint blijft de Japanse oester vaak beperkt tot de aquacultuurgebieden, met slechts sporadische en beperkte reproductie, maar wordt later een belangrijke biomassacomponent. Dit proces, dat 3-10 decennia heeft geduurd, heeft plaatsgevonden in onder andere Brits-Columbia, Washington, de Noordzee, de Atlantische kust van Patagonië, Hawaï en Australië. In sommige gevallen vormt de Japanse oester risico's voor inheemse oesterpopulaties, waaronder concurrentie, hybridisatie en introductie van geassocieerde organismen (bijvoorbeeld parasieten, aangroeiende soorten en oesterroofdieren).
De meningen over de sterke groei van de Japanse oester in de Zeeuwse wateren en de Waddenzee verschillen. Door de een wordt Japanse oester beschouwd als een plaag. Door de ander wordt het dier gezien als een waardevol element in mariene kustecosystemen als Waddenzee en Oosterschelde.
