De lichtbruine schildslak (Testacella haliotidea) is een slakkensoort uit de familie van de Testacellidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1801 voor het eerst geldig gepubliceerd door Jacques Draparnaud. De Latijnse soortnaam haliotidea verwijst naar het oorvormige uitgroeisel van de rudimentaire schelp, op basis waarvan hij ook tot de "halfnaaktslakken" wordt gerekend.
Het schild van het volwassen dier is relatief klein, oorvormig en plat en zit op het achterste deel net voor het uiteinde van het lichaam. Het juveniele dier kan zich in eerste instantie terugtrekken in het slakkenhuisje. Dan blijft de groei van de schelp snel achter bij de groei van het zachte lichaam. Het dier wordt een "semi-naaktslak" in het volwassen stadium. De kleine schelp is 7 tot 8 mm lang en 5 tot 6 mm breed. Het is meestal geelachtig en heeft grove groeistrepen op het oppervlak, waardoor het oppervlak er gerimpeld uitziet. Het dier is uitgestrekt 8 tot 12 cm lang en ongeveer 1 cm breed. In rust trekt het dier samen tot een halfronde vorm. De lichaamskleur varieert van roomgeel tot lichtgeel tot lichtbruin, de voetzool is duidelijk lichter dan de achterkant. De twee zijgroeven beginnen aan de voorkant van de mantel, duidelijk van elkaar gescheiden vlak voor de rudimentaire schelpje.
