Het dwergblauwtje (Cupido minimus) is een dagvlinder uit de familie van de Lycaenidae, de kleine pages, vuurvlinders en blauwtjes. Zowel de Nederlandse als de wetenschappelijke naam (minimus is Latijn voor "de kleinste") verwijzen naar de geringe grootte van de volwassen vlinder.
De voorvleugellengte is ongeveer 9 millimeter en de vleugels hebben bij zowel het mannetje als het vrouwtje een bruine kleur. Bij het mannetje is de aanzet van de vleugel echter enigszins blauw bestoven. De onderzijde van de vleugels is grijs met witgeringde zwarte stippen en heeft geen oranje vlekje zoals bij veel verwante soorten. De rups wordt 9 tot 12 millimeter lang, is groengrijs met stekeltjes (setae), een bruine ruglijn en veel onduidelijke rozebruine stipjes.
Het dwergblauwtje komt voor in grote delen van Europa tot Oost-Azië in graslanden op kalkrijke bodems. In België is de soort kwetsbaar. In Nederland is de vlinder sinds 1984 als standvlinder uitgestorven, maar regelmatig worden zwervers van naburige populaties in België waargenomen en vindt ook voortplanting plaats.
Het dwergblauwtje heeft maar een beperkt leefgebied nodig, van zo'n 200 vierkante meter. Op zo'n gebied kan een kleine populatie zich jarenlang handhaven, mits er in de buurt vergelijkbare leefgebieden zijn. De soort is honkvast, maar kent zwervers. Het voorkomen van de waardplant is essentieel.
Het dwergblauwtje gebruikt wondklaver (Anthyllis vulneraria) als waardplant. De eitjes worden afzonderlijk op knoppen of jonge bloemen afgezet. Na het eileggen wrijft het vrouwtje haar achterlijf over de plant en laat daar feromoon achter. Zo is de bloem onaantrekkelijk voor andere wijfjes om een eitje op te leggen. Na een dag is dit effect tenietgedaan en regelmatig worden meerdere eitjes op dezelfde bloem(knop) aangetroffen. Na drie tot zeven dagen verschijnt de jonge rups. De eiresten blijven lang na het uitkomen van de rupsen nog zichtbaar en kunnen worden gezocht bij inventarisaties.
