Zając alaskański (Lepus othus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae), zamieszkujący zachodnią Alaskę.
Długość ciała (bez ogona) 570–620 mm, długość ogona 65–83 mm, długość ucha 90–91 mm, długość tylnej stopy 164–179 mm; masa ciała 3,9–4,8 kg. Tylne stopy ułatwiają poruszanie się po powierzchni śniegu. Używają ich również do obrony przed drapieżnikami. Ich uszy są krótsze niż u większości innych gatunków zajęcy, dzięki czemu tracą przez nie mniej ciepła w czasie zimy. Ich sierść w szacie letniej jest, z wyjątkiem spodu, koloru szaro-brązowego, natomiast w szacie zimowej przybiera w całości barwę białą.
Zając alaskański występuje w zależności od podgatunku:
Zając alaskański występuje często w tundrze i na skalistych lub krzewiastych terenach, gdzie jego kamuflaż zapewnia ochronę przed drapieżnikami. Odżywia się roślinnością zielną. Aktywny jest głównie o świcie i zmierzchu. Do polujących na niego drapieżników należą lisy, niedźwiedzie polarne, rosomaki, łasice i ptaki drapieżne. Również ludzie polują na ten gatunek, chodź częściej dla futra i sportu niż mięsa.
Zając alaskański jest samotnikiem i zwykle tylko w sezonie rozrodczym, w kwietniu i maju, tworzy grupy. Samica wydaje rocznie jeden miot, w którym znajduje się od 4 do 8 młodych. Zajączki rodzą się w czerwcu i lipcu, z pełną okrywą włosową i otwartymi oczyma, dzięki czemu są aktywne już wkrótce po urodzeniu.