Włochatka bermudzka (Aegolius gradyi) – gatunek wymarłego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae). Opisany po raz pierwszy w 2012 na podstawie szczątków z Wielkiej Bermudy (głównej wyspy Bermudów). Według notatek dawnych kolonialistów, przetrwał do XVII wieku.
Włochatki bermudzkie osiągały mniejsze rozmiary niż włochatki zwyczajne (A. funereus); wymiarami zbliżone były do włochatek małych (A. acadicus), wyróżniały się jednak grubszymi trzonami kości kończyn dolnych. Na podstawie zbadanego materiału kostnego zauważyć można redukcję skrzydeł. Niewielkie rozmiary jednej odnalezionej żuchwy mogą być wynikiem naturalnej zmienności lub świadczyć o stosunkowo niewielkiej głowie włochatek bermudzkich, co mogłoby mieć swoje uzasadnienie. Ze względu na prawdopodobne pożywienie tych ptaków, głównie małe ptaki i jaszczurki, mogły prowadzić dzienny tryb życia, więc większe otwory uszne i oczy nie były im potrzebne.
IUCN uznaje włochatkę bermudzką za gatunek wymarły (EX, Extinct) od 2014 roku. Wcześniej nie był uwzględniony w klasyfikacji. Szczątki z Admirals Cave pochodzą sprzed około 80 tys. lat. Najpewniej włochatki bermudzkie przetrwały do XVII wieku. Zachowały się notatki Williama Stracheya, w których wspomina on o sowach, które miały występować na wyspie jeszcze w 1625. W 1623 John Smith zaznaczył, że na wyspie żyły niegdyś małe sowy, ale zostały wytępione lub uciekły. Nie są znane jakiekolwiek inne sowy, które występowałyby na Wielkiej Bermudzie, stąd przypuszczać należy, że notatki dawnych kolonialistów odnosiły się właśnie do włochatek bermudzkich. Zdaniem odkrywcy gatunku obarczać winą za wymarcie tych ptaków należy wycinkę palm, cedrów oraz wprowadzenie na wyspę obcych organizmów.
