Mroczek brunatny

Wygląd

Długość ciała (bez ogona) 53–82 mm, długość ogona 34–56 mm, długość ucha 10–20 mm, długość tylnej stopy 8–14 mm, długość przedramienia 39–54 mm; masa ciała 11–23 g. Wzór zębowy: I C P M = 32. Kariotyp wynosi 2n = 50 i FN = 48 z akrocentrycznymi autosomami i chromosomem Y oraz submetacentrycznym chromosomem X.

Dystrybucja

Geografia

Kontynenty

Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Afryka

Subkontynenty

Ameryka Centralna, Karaiby

Kraje

Barbados, Belize, Kanada, Komory, Kostaryka, Kuba, Dominika, Dominikana, Gwatemala, Honduras, Jamajka, Meksyk, Nikaragua, Panama, Stany Zjednoczone, Wenezuela, Kolumbia

Strefy biogeograficzne

Kraina nearktyczna, Kraina neotropikalna, Kraina etiopska

Biomy WWF

Umiarkowany las liściasty i mieszany, Umiarkowany las iglasty, Tropikalne lasy suche, Wilgotne lasy tropikalne

Mroczek brunatny występuje w Ameryce zamieszkując w zależności od podgatunku:

E. fuscus fuscus – południowo-wschodnia Kanada i wschodnie Stany Zjednoczone.
E. fuscus bahamensis – Bahamy (wyspy New Providence i San Salvador).
E. fuscus bernardinus – południowo-zachodnia Kanada ( Kolumbia Brytyjska) i zachodnie Stany Zjednoczone.
E. fuscus dutertreus – Bahamy (wyspy Andros, Exumas, Long, Crooked i Acklins), Kuba i Kajmany ( Cayman Brac).
E. fuscus hispaniolae – Jamajka i Haiti.
E. fuscus miradorensis – większość Meksyku, Ameryka Środkowa i Andy w zachodniej Wenezueli, północnej Kolumbii i północnym Ekwadorze.
E. fuscus osceola – Floryda, południowo-wschodnie Stany Zjednoczone.
E. fuscus pallidus – zachodnio-środkowa Kanada, środkowe, zachodnio-środkowe i południowo-zachodnie Stany Zjednoczone oraz północno-zachodni i północno-środkowy Meksyk.
E. fuscus peninsulae – Kalifornia Dolna Południowa, północno-zachodni Meksyk.
E. fuscus petersoni – Isla de la Juventud (Kuba).
E. fuscus wetmorei – Portoryko, Dominika i Barbados.

Mroczki brunatne dawniej żyły w lasach. Stopniowo przyzwyczajały się do obecności ludzi i dziś spędzają najczęściej lato w pobliżu ich siedzib. Sypiają najczęściej na strychach domów, lub w stodołach, choć również obecnie część z nich wykorzystuje kryjówki naturalne, głównie dziuple drzew.

Śpiące mroczki trzymają się podłoża nogami, w pozycji głową w dół. Niekiedy wiszą samotnie, kiedy indziej w niewielkich skupieniach. W ciągu dnia mogą zawieszać się na korze drzew lub, w regionach pustynnych, na wielkich kaktusach saguaro. Zimą spotkać je można w opuszczonych sztolniach lub tunelach.

Nietoperze te odpoczywają w ciemnych, chłodnych i niezbyt wilgotnych miejscach. Nie lubią mrozów ani temperatur przekraczających 33 °C.