Aleksandretta czarnokantarowa, papuga czarnokantarowa (Psittacula graminea) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae). Endemit indonezyjskiej wyspy Buru. Narażony na wyginięcie.
Nocny tryb życia – pojęcie określające zachowanie zwierząt, które śpią w ciągu dnia, zaś okresem ich największej aktywności jest noc. P...
Lą
LądoweJajorodność – najbardziej rozpowszechniona forma rozrodu płciowego zwierząt, polegająca na rozwoju zarodkowym w jaju wydalonym z organizmu matk...
Ni
Nie migrująceB
zacznij od...Aleksandretty czarnokantarowe osiągają 40–42 cm długości. Ważą prawdopodobnie około 250 g. W ubarwieniu dominuje kolor zielony. Czoło i wierzch głowy mają odcień niebieskawy. Przez kantarek od nasady dzioba do oka przebiega czarna linia. Lotki I rzędu oraz ich pokrywy są niebieskawe. Spodnia część ogona jest żółtawa, a górna zielona z żółtą końcówką. Dziób samców jest czerwony, a samic jasnoszary. Oczy są żółte. Nogi szare.
Aleksandretta czarnokantarowa zamieszkuje indonezyjską wyspę Buru (południowe Moluki). Zasięg występowania wynosi ok. 2800 km2.
Aleksandretty czarnokantarowe zamieszkują tereny od 600 do 1500 m n.p.m. porośnięte lasami. Jest to słabo poznany gatunek, brakuje wielu informacji na ich temat. Najprawdopodobniej żywi się owocami, World Parrot Trust sugeruje także nasiona i orzechy. Przypuszcza się, że prowadzi głównie nocny tryb życia, lecz nie ma na to dowodów. Sugestia ta powstała z powodu małej liczby obserwacji w ciągu dnia. Samica składa 2–3 jaja.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 1994 r. uznaje aleksandrettę czarnokantarową za gatunek narażony (VU – vulnerable). Liczbę dorosłych osobników na wolności szacuje się na 2500–9999 i ma ona trend malejący. Największe zagrożenie dla tego gatunku stanowi utrata środowiska naturalnego. Sporadycznie ptaki te mogą być odławiane, lecz najprawdopodobniej nigdy nie zostały wywiezione poza granice Indonezji. Gatunek jest wymieniony w II załączniku konwencji waszyngtońskiej (CITES).
