Szpak
Szpak zwyczajny, szpak (Sturnus vulgaris) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych (Sturnidae). Częściowo wędrowny. Pierwotnie zamieszkiwał wyłącznie Eurazję. Nie jest zagrożony wyginięciem. Dzięki introdukcji gatunek kosmopolityczny, w 13 podgatunkach występuje na każdym kontynencie poza Antarktydą; poza rodzimym zasięgiem także w Ameryce Północnej (od Jukatanu po Alaskę), Argentynie, Południowej Afryce, wschodniej Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Jest to gatunek inwazyjny.
Szpaki mierzą 19–22 cm długości, masa ciała wynosi 55–100 g; samce i samice nie różnią się od siebie masą ciała. Występuje podział na szatę godową i spoczynkową. W szacie godowej dymorfizm płciowy zaznacza się w kolorze nasady dzioba (niebieski u samców, różowy u samic) i tęczówki (brązowa u samców, jasna u samic). Ciało szpaków jest wówczas czarne i opalizujące. Poszczególnie partie upierzenia mogą opalizować na zielono, fioletowo, brązowawo, niebiesko lub w wymieszanych barwach; rozmieszczenie tych metalicznych barw na ciele zależy od podgatunku. Niektóre z piór mają białe zakończenia. W szacie spoczynkowej szpaki na całym ciele pokryte są białymi lub płowymi kropkami, a dziób jest ciemny, niezależnie od płci. Osobniki młodociane są jednolicie brązowe.
W okresie lęgowym szpaki zamieszkują różne obszary z drzewami, gniazdują bowiem w dziuplach; mogą to być lasy, zadrzewienia, ogrody czy parki miejskie. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska. Ogółem nie występują w górach. Są wszystkożerne. Zjadają zarówno materię roślinną – różne owoce i nasiona, także z pól – jak i bezkręgowce, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w okresie lęgowym. Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Dawniej szpaki uważano za monogamiczne, obecnie wiadomo, że występują także: poligynia, częste zmiany partnerów czy kopulacje pozamałżeńskie. W zniesieniu znajduje się od 3 do 8 jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni. Młode są w pełni opierzone po około 3 tygodniach, po kolejnych 4–10 dniach stają się samodzielne.
Szpak uznawany jest przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. W 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W Europie w latach 1980–2016 odnotowano spadek liczebności o 70%. W Ameryce Północnej czyni szkody w uprawach oraz konkuruje z rodzimymi gatunkami ptaków o dziuple. Ponadto jest szkodnikiem sadów, wyjada również ziarno z pól czy żłobów, również w Europie. W południowej części tego kontynentu (we Włoszech i Francji) czyni szkody w winnicach.
Długość ciała wynosi 19–22 cm, masa ciała 55–100 g; według innego źródła z 1981 wynosi 73–96 g, u samic 69–93 g, stąd nie może być wyznacznikiem płci badanego ptaka. Rozpiętość skrzydeł 37–42 cm. Długość czaszki wynosi 49–56 mm, z tego 24–31 mm przypada na dziób. Dziób stopniowo stożkowato się zwęża, jest ostro zakończony. Występuje ostre wygięcie szczęki i żuchwy. Oczodoły głębokie. Długość skrzydła u 200 przedstawicieli podgatunku nominatywnego: 128–132 mm, sporadycznie do 134 mm. W sylwetce szpaka dostrzec można krótki, prostokątny ogon, trójkątne skrzydła i stosunkowo długi, ostro zakończony dziób. W locie sylwetka szpaków przypomina czteroramienną gwiazdę.
Dalszy opis dotyczy ptaków występujących w Europie; opis poszczególnych podgatunków zamieszczono w sekcji Podgatunki. Ogółem upierzenie dorosłego szpaka na wiosnę (w szacie godowej) jest czarne z zieloną i fioletową opalizacją, samce cechuje większa połyskliwość. Lotki I rzędu są czarnobrązowe, mają płowe obrzeżenia i końcówki; od wewnątrz płowego brzegu na chorągiewkach zewnętrznych nieznacznie połyskują. Lotki II rzędu podobne, wyróżniają się szerszymi i bardziej jaskrawymi niebieskozielonymi obrzeżeniami. Sterówki ubarwione jak lotki I rzędu. Dziób żółty, u samca ma nasadę niebieską, u samic – różową. Nogi czerwonobrązowe. Zimą, w szacie spoczynkowej pióra na ciele mają białe lub płowe kropki na końcu. Do tego boki głowy są srebrzystobiałe z czarną maską, a przy nasadzie ogona dostrzec można duże, łuskowate plamy. Dziób w szacie spoczynkowej jest ciemny, niezależnie od płci. W ciągu zimy białe końcówki piór ścierają się. U dorosłych samców tęczówka jest brązowa, u samic węższa niż u samców i jasna.
Osobniki młodociane są całkowicie brązowe z ciemnym dziobem. Po pierzeniu na jesieni brązowe pióra ostają się już tylko na głowie. Po jesiennym pierzeniu stają się bardzo podobne do dorosłych osobników w szacie spoczynkowej. Odróżnić je można po długości piór na piersi, które są krótsze u młodych, oraz o szerokości strefy połysku, która u ptaków jednorocznych wynosi 7–11 mm, zaś u starszych 12–15 mm.
Pierzenie dorosłych trwa od połowy maja do połowy października, pierzenie młodych od połowy czerwca do połowy października.
IOC wyróżnia następujące podgatunki:
BirdLife International szacuje całkowity zasięg występowania na 41,6 mln km². Naturalnie szpaki rozprzestrzeniły się aż po Japonię, gdzie dotarły w 1969. Od lat 70. donoszono o osobnikach zimujących w Hongkongu i w Japonii, ale pochodzenie tych osobników nie jest znane. Na Syberii gniazdują na północ do równoleżnika 60°N. Są częściowo wędrowne. W razie potrzeby mogą przebywać dystans 1–1,5 tys. kilometrów, zwłaszcza jeśli pokrywa śniegu uniemożliwi im dostęp do pożywienia. Szpaki na południe od równoleżnika 40°N rzadko migrują. Wiosenne wędrówki trwają od lutego do początku marca, jesienne od września do początku grudnia.
W 1890 i 1891 szpaki wprowadzono do Nowego Jorku. Przetrwało 16 spośród 50 wprowadzonych par. Ich potomkowie szybko rozprzestrzeniali się po kontynencie i w 1942 dotarli do Zachodniego Wybrzeża. Współcześnie zamieszkują całą Amerykę Północną, na kontynencie od Florydy po Kanadę i Alaskę (1952) oraz Jukatan (1953), zaś z wysp zasiedlają zaś Bahamy, Portoryko, Jamajkę i Kubę.
W Nowej Zelandii introdukowano szpaki w 1862, kiedy Nelson Acclimatisation Society przywiozło na wyspy 17 okazów. W kolejnych latach sprowadzano kolejne osobniki do różnych części kraju. Obecnie występują na terenie całego kraju w odpowiednich środowiskach. Żyją także na wyspach Kermadec, Snares, Wyspach Antypodów, Auckland i Wyspie Campbella; zalatują na Wyspy Bounty.
W 1899 Cecil Rhodes, który przebywał wówczas w Southampton szykując się do wyprawy na Przylądek Dobrej Nadziei, otrzymał 18 szpaków złapanych w Hampshire. Prawdopodobnie te szpaki zapoczątkowały populację w Południowej Afryce. Według innego źródła już w 1897 wprowadzono te ptaki do Cape Town. Ptaki te rozprzestrzeniły się po Kraju Przylądkowym, docierając również do okolic dawnego bantustanu Transkei i sporadycznie na wschód po KwaZulu-Natal. Nie stwierdzono ich w Transwalu. Z 1988 pochodzi stwierdzenie z odległego miasta Orapa (Botswana).
W 1951 po raz pierwszy odnotowano szpaki na Fidżi. Hill (1952) stwierdził, że są liczne na Ono-i-Lau, najbardziej wysuniętej na południe wyspie archipelagu; ponadto występowały na trzech przybrzeżnych wysepkach. W 1952 Hill odnotował, że według rdzennych mieszkańców szpaki miały występować na wyspie już od około 20 lat, pojawiły się na niej po huraganie. Wcześniej, w 1925, odłowiono jednak kilka okazów na Vatoa. Nie wiadomo, w jaki sposób ptaki pojawiły się na wyspie. Najbliższa populacja znajdowała się na wyspie Raoul (wyspy Kermadec), 1200 km na południe od Vatoa. Ptaki z tamtejszej populacji przeniosły się na wyspę z Nowej Zelandii przed 1910.
W 1857 szpaki wprowadzono do Melbourne, 20 lat później do Sydney. Populacja rozprzestrzeniła się we wschodniej Australii i na przybrzeżnych wysepkach, aż po zwrotnik Koziorożca (23°S). Sporadycznie zdarzają się obserwacje dalej na północ, na przykład z Port Moresby (1980) na Papugi-Nowej Gwinei.
W Ameryce Południowej gatunek ten introdukowano przed 1987 do Palermo, dzielnicy Buenos Aires, obserwowano lęgi już latem 1987–1988. Później notowane były w różnych obszarach wokół stolicy Argentyny, głównie miejskich. Później zaczęły rozprzestrzeniać się na obszary podmiejskie i wiejskie.
Szpaki są ptakami nizin, zwykle nie występują na obszarach górskich. W sezonie lęgowym zamieszkują lasy i różne skupiska drzew oraz zwartą zabudowę, jeśli w tej znajdą się skrawki zieleni, wymagają bowiem dziupli do gniazdowania. Poza sezonem lęgowym zamieszkują różnorodne środowiska, od wrzosowisk po mokradła. Zdają się nie przejmować zbytnio niepokojeniem przez ludzi i zamieszkują także ich siedliska, w tym miasta, obszary rolnicze i podmiejskie ogródki. W Polsce szpaki występują na terenie całego kraju z wyjątkiem zwartych kompleksów leśnych, borów iglastych i terenów górskich powyżej 1000 m n.p.m. Na Nowej Zelandii szpaki zwyczajne notowane były od poziomu morza do 1500 m n.p.m.
Szpaki żerują stadami, podobnie też migrują. Największe stada tworzą zimą. Te najliczniejsze obserwuje się w obszarach wiejskich, szczególnie w zadrzewieniach lub trzcinowiskach. W przeciwieństwie do większości ptaków po ziemi chodzą, nie skaczą. Przebywając w ogromnych stadach tworzą duży hałas. Eksperymenty w niewoli wykazały, że szpaki są w stanie rozpoznać poszczególne osobniki słysząc jednocześnie śpiew kilku innych; badane próbki były jednak stosunkowo nieliczne w porównaniu do ogromnych widywanych stad. Lot jest szybki i prosty z krótkimi ślizgami i gwałtownymi uderzeniami skrzydeł. Podczas wędrówek mogą dzienne przebywać znaczne dystanse, poruszają się z prędkością 60–80 km/h, po drodze zatrzymując się, by jeść. Wielkość terytoriów 56 osobników z Szetlandów, badana metodą minimalnych wielokątów (ang. MCP, minimum convex polygo), wyniosła od 3,1 do 228,8 ha (średnia była różna w różnych latach: 108,7 ± 17,71 ha w 2007 i 46,7 ± 6,95 ha w 2008). Ustalono, że szybkość, z jaką młodociane szpaki poznają otoczenie, nie jest skorelowana z późniejszą wielkością ich terytoriów. Żerując za dnia, szpaki mogą oddalać się do 80 km od miejsc wspólnego spoczynku. Przeważnie wspólnie odpoczywając nocą szpaki trzymają się około 15–20 cm od siebie, w razie dużego mrozu mogą jednak siedzieć ściśnięte.
Śpiew szpaka składa się ze świszczących i trzeszczących dźwięków. Często wplata w swoją pieśń głosy innych ptaków, np. wilgi (Oriolus oriolus), dzięcioła zielonego (Picus viridis) czy jaskółek, oraz dźwięki mechaniczne, jak skrzypienie drzwi albo gwizd czajnika. Samiec podczas śpiewania stroszy pióra na gardle i trzepocze skrzydłami. Pod koniec pieśni często szpaki wydają z siebie ostre crii sriij. Śpiewają cały rok, milkną jedynie na krótko w czasie pierzenia. Śpiewają również samice, częściej czyniąc to jesienią i zimą niż w sezonie lęgowym.
Szpaki są wszystkożerne. Żywią się materią roślinną i bezkręgowcami, przy czym te drugie pełnią ważniejszą rolę w diecie wiosną i latem. Zjadają bezkręgowce takie jak chrząszcze, dwuparce, gąsienice, prostoskrzydłe. Żerują także na owocach i innej materii roślinnej, szczególnie jesienią; zjadają na przykład jagody (w tym czarnego bzu), nasiona, jabłka, gruszki, śliwki i wiśnie. Zimą odwiedzają karmniki i wysypiska śmieci, szczególnie gdy pokrywa śniegowa uniemożliwia im dotarcie do pokarmu. Często dołączają do dużych grup żerujących ptaków. Ptaki badane w niewoli spożywały dziennie 7–23 g pokarmu zwierzęcego i 20–40 g pokarmu roślinnego. Fischl i Caccamise (1897) wykazali, że u badanych szpaków materia roślinna stanowiła 62% suchej masy pokarmu; 21% stanowiła materia zwierzęca. Odsetek ten zmienia się jednak sezonowo. Na Azorach zaobserwowano, jak szpaki zjadają jaja rybitw różowych (Sterna dougallii).
Podczas żerowania szpaki stosują trzy techniki. Pierwsza z nich polega na sondowaniu podłoża dziobem, aż znajdą jakiegoś bezkręgowca. Niekiedy szpaki wbijają dzioby w glebę i rozchylają je, aby powiększyć dziurę. To zachowanie jako pierwszy opisał Konrad Lorenz, określił je jako zirkeln; po polsku nazywa się cyrklowaniem. Jan Sokołowski obserwował to zachowanie u szpaka wychowywanego w niewoli od wyklucia, niemającego szansy nauczyć się tej czynności od starszych osobników. Musi być to więc czynność wrodzona. Ponadto zauważył, jak jego udomowiony szpak wyjadał rybki z akwarium. Szpaki potrafią również łapać owady w powietrzu. Okazjonalnie zjadają także nektar. Badaniem odżywiania się niektórych ptaków zajmował się G. Rörig, wedle którego szpak ważący 76,5 g spożywał dziennie 9,16 g suchej masy pokarmowej, odpowiadającej około 11,9% masy jego ciała. Wiklund et al. w latach 80. XX wieku badali młode, niedoświadczone ptaki czterech gatunków, w tym szpaka zwyczajnego. Wypuszczały one z dzioba pewne owady bez uszkadzania ich. Prawdopodobnie więc przy wyborze ofiary szpaki kierują się smakiem.
Na półkuli północnej okres składania jaj przypada na okres od końca marca do początku czerwca, zależnie od szerokości geograficznej. Na północ od równoleżnika 48°N szpaki wyprowadzają tylko jeden lęg w roku, na południe od niego od 1 do 2 lęgów. W Polsce okres składania jaj przypada na koniec kwietnia i początek maja. Okres lęgowy w RPA trwa głównie od września do grudnia. Na Nowej Zelandii okres składania jaj przypada na wrzesień–październik; inaczej niż w Europie, tu początek okresu lęgowego nie jest zależny od szerokości geograficznej.
Samce pierwsze przybywają na lęgowiska i zaczynają intensywnie śpiewać. Badano, czy samice szpaków zwracają uwagę na symetrię plamistości upierzenia samców; samice są w stanie zidentyfikować samce o dużej asymetrii plamistości, ale raczej nie wykorzystują one symetrii ubarwienia jako kryterium przy wyborze samca. Przedmiotem badań był również wybór samca w warunkach, w których występowało lub nie promieniowanie ultrafioletowe (<400 nm), które niektóre ptaki są w stanie dostrzec. Usunięcie światła ultrafioletowego nie zaburzało samicom całkowicie wyboru (tj. nie wybierały samców całkowicie przypadkowo). Badania wykazały, że odbijanie UV przez pióra szpaków wpływa na atrakcyjność samców w oczach samic, jednak sprawa wymaga dalszych badań, jako że w momencie badania nie poznano jeszcze dokładnie widzenia barwnego u szpaków. Niegdyś szpaki uważano za gatunek monogamiczny. Obecnie wiadomo, że występuje także poligynia, kopulacje pozamałżeńskie w przypadku samic, częsta zmiana partnerów; niekiedy samice podrzucają jaja innym samicom (po raz pierwszy odnotowano to w 1974) lub gniazdują wspólnie w jednym gnieździe (do 1996 odnotowano to dwukrotnie).
Miejsce na gniazdo wybiera samica. Szpaki gniazdują w dziuplach oraz budkach lęgowych, w razie ich braku mogą założyć gniazdo w szczelinie pod pokryciem dachu, otworze wentylacyjnym bądź w dziurze w elemencie konstrukcyjnym maszyny. Najpierw usuwają stary materiał gniazdowy. Zauważono, że znoszą do gniazda liście roślin takich jak krwawnik, wrotycz, tatarak oraz kwiaty różnych gatunków roślin. Najprawdopodobniej mają one odstraszać ektopasożyty, takie jak pchły, roztocze i wpleszcze. Ich liczebność wzrasta wraz z rozwojem piskląt. Dzięki stosowaniu roślin zielnych samica może w spokoju wysiadywać jaja. Oprócz roślin mających odstraszać owady samce znoszą do gniazda także kawałki kory, porosty, duże pióra i przedmioty pochodzenia antropogenicznego; większy ich odsetek znajduje się w gniazdach szpaków poligynicznych.
Zniesienie liczy od 3 do 6 jaj (według innego źródła do 8); przeważnie jest ich 5. Samica składa wszystkie jaja zwykle w przeciągu 5–6 dni. Średnie wymiary dla 12 jaj u S. v. minor: 26,1 na 19,6 mm; dla 92 jaj S. v. humii: 28,8 na 20,7 mm. Skorupka ma barwę niebieskawą lub białą, jest połyskliwa.
Eksperymentalnie wykazano, że jeśli pierwsze jajo zostanie usunięte z gniazda, samica niekiedy kontynuuje składanie, by uzupełnić lęg, czasami zaś tego nie czyni. Inkubacja trwa około 11–14 dni. Jaja są wysiadywane przez 18–19 godzin dziennie, podczas chłodnych dni do 23 godzin. Samica wysiaduje je przez około 70% czasu; ma do tego bardziej rozwiniętą plamę lęgową.
Zdarza się podrzucanie jaj, stąd do 33% piskląt może nie być ze sobą spokrewnione. Młode zaczynają okazywać lęk około 12. dnia życia, są zdolne do samodzielnego utrzymania ciepłoty ciała 13. dnia życia. Opierzają się po około 3 tygodniach. Potem rodzice karmią je jeszcze 4–10 dni, nim staną się samodzielne. Pierwszy głos, jaki wydają z siebie młode szpaki w gnieździe i po jego opuszczeniu, brzmi jak „skwerr” lub „skworr”. Badana w różnych latach i lęgach średnia masa piskląt w 12. dniu życia wynosiła 73–77,1 g, w 15. – 75,6–82,3 g. Im mniejszy był lęg, tym większa była masa piskląt.
Przeważnie samce i samice przystępują do rozrodu w wieku 2 lat, niektóre samice czynią to już po roku życia. W naturze szpaki dożywają 21 lat.
Szpaki bardzo chętnie zajmują budki lęgowe i gniazdują w bliskości innych osobników swojego gatunku. Budki lęgowe dla tych ptaków należy wieszać nie bliżej niż 2 m od siebie; mogą być umieszczone na tym samym drzewie. Podstawa budki dla szpaków powinna mierzyć 15 na 15 cm, ścianki 35 (przednia) i 38 (tylna) cm, średnica otworu winna mieć 5 cm. W klasyfikacji Sokołowskiego jest to budka typu B.
IUCN uznaje szpaka zwyczajnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2021). W 2004 światową populację oszacowano na ponad 310 mln osobników. Według BirdLife International w 2015 liczebność szpaka w Europie wynosiła 28,8–52,4 mln par. W 2015 brytyjską populację oszacowano na 8,5 mln gniazdujących osobników. Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2013–2018 polska populacja szpaka liczyła 2 205 000 – 2 963 000 par lęgowych. W Europie w latach 1980–2016 odnotowano spadek liczebności aż o 70%, a najsilniejszy spadek wystąpił w latach 80. W niektórych obszarach może on być związany z intensyfikacją i specjalizacją rolnictwa oraz postępującemu przekształcaniu środowiska wiejskiego. Ponadto spadki liczebności były skorelowane ze zmniejszaniem wypasu bydła. Nie są dostępne statystyki dla Azorów (stan z 2010), ale szpaki zwyczajne w 2008 były szczególnie pospolite na wyspach Santa Maria i Corvo.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Na Czerwonej liście ptaków Polski został sklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC). Polska populacja szpaka zwiększyła się w latach 60. i 70. XX wieku, gdy popularne stało się wieszanie budek „szpakówek”. Szpaki zaczęły się wówczas przenosić z lasów do miast. Na obszarach rolniczych Wielkopolski zagęszczenie wynosi kilka par na km², natomiast w parkach, np. Wrocławia, Siedlec i Poznania – kilkadziesiąt par na km². Dzięki rozwieszaniu budek lęgowych zagęszczenie szpaków można zwiększyć do ponad 100 par na km².
