Mewa lodowa (Larus glaucescens) – gatunek dużego ptaka z podrodziny mew (Larinae) w rodzinie mewowatych (Laridae). Występuje w północnej części Pacyfiku, wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej od Waszyngtonu przez Alaskę do wschodnich wybrzeży Azji. Hybrydyzuje z innymi, współwystępującymi gatunkami mew, m.in. z mewą zachodnią (Larus occidentalis), tworząc płodne mieszańce. Gatunek wszystkożerny, pokarm zdobywa w morzu, na wybrzeżu jak i na lądzie. Pokarm zdobywa aktywnie polując na ryby i bezkręgowce morskie, pisklęta i jaja innych ptaków, odbierając zdobycz innym zwierzętom, żeruje także na padlinie oraz na odpadkach z gospodarstw ludzkich. Jest gatunkiem synantropijnym. IUCN sklasyfikowała mewę lodową jako gatunek najmniejszej troski (LC), trend liczebności populacji uznaje się za wzrostowy.
Jest to dość duża, krępa mewa, nieodróżniająca się wyraźnie od innych gatunków. Osiąga 61–68 cm długości ciała oraz 132–137 cm rozpiętości skrzydeł. Masa ciała 900–1250 g. Samce przeciętnie są większe i cięższe od samic. Skrzydła jasnoszare, lotki z białymi obrzeżeniami. Reszta upierzenia biała. Dziób żółtawy z czerwoną kropką na żuchwie. Nogi jednolicie różowe. Ptaki odbywają pierzenie jesienne między październikiem, a marcem, przy czym niektóre osobniki często szybciej się pierzą niż te drugie. W szacie zimowej ptaki mają ciemne (przeważnie brązowe) oznaczenia na ciele, głównie w okolicach piersi, szyi i głowy. Nie występuje u tego gatunku dymorfizm płciowy w upierzeniu, jednak możliwe jest odróżnienie starszych i młodszych osobników (tzw. dymorfizm wiekowy). Młode ptaki całe płowobrązowe, z ciemnym (mocno-czarnym) dziobem i z plamkami (dotyczy to także osobników 1. zimowych). 2. zimowe ptaki są białawe z mniejszą liczbą płowych akcentów i mają czarne dzioby. Osobniki 3 zimowe są nieco podobne do osobników juwenalnych i dorosłych: mają płowe końce skrzydeł, lecz mają siwe pokrywy i czarne dzioby, są białe z małymi akcentami brązowych plam. Młode uzyskują upierzenie dorosłego osobnika w wieku 4 lat.
Wymiary (mm) mew lodowych z Ameryki Północnej, w tym z Waszyngtonu, przedstawia poniższa tabelka:
![500px provided description: Eating Stars [#park ,#canada ,#sea ,#vancouver ,#bird ,#nature ,#animals ,#summer ,#canon ,#star ,#eos ,#400d ,#capilano ,#sea-star]](https://s3.animalia.bio/animals/photos/medium/original/eating-stars-284993927629.webp)
Dziki osobnik L. glaucescensregularnie pojawiał się na podwórku pewnego małżeństwa w Victorii w Kolumbii Brytyjskiej przez 22 lata. Ptak ten nie był zaobrączkowany, ale rozpoznawano go po przerwanej błonie pławnej między drugim a trzecim palcem. Szacuje się, że osobnik ten żył co najmniej 25 lat i 6 miesięcy, pobijając rekord długowieczności swego gatunku. Wcześniej szacowano, że długość życia L. glaucescens rzadko przekracza 15 lat (Verbeek, 1993), zaś spodziewaną dalszą długość życia ptaka, który osiągnął już dojrzałość płciową, oceniano na 9,5 roku (Vermeer, 1963). W 2006 roku D. Dean znalazł martwą zaobrączkowaną mewę lodową na wyspie Vancouver; osobnik ten został zaobrączkowany jako około 2-tygodniowe pisklę, a jego obliczony wiek wyniósł 37 lat, 2 miesiące i 11 dni. Ta obserwacja oznacza, że mewa lodowa jest jednym z najbardziej długowiecznych gatunków północnoamerykańskiej awifauny.
Na terenach lęgowych gniazduje kolonijnie, ale wykazuje terytorializm i często dochodzi do sprzeczek między dorosłymi osobnikami, zazwyczaj samcami. Poza sezonem lęgowym łączy się w stada, często także z innymi gatunkami mew. Pisklęta za pomocą głosu proszą rodziców o pokarm. Na dziobie rodzica znajduje się czerwona plamka, która stymuluje młode do dziobania, co według Verbecka oraz Godfreya ma to jakoby powodować zwracanie pokarmu przez osobniki rodzicielskie. Głos podobny do mew srebrzystych.
Wszystkożerna; odżywia się w szczególności rybami, małżami (Bivalvia), rozgwiazdami (Asteroidea), jeżowcami (Echinoidea), podrobami, padliną i odpadkami pozostałymi po człowieku. W sezonie lęgowym w jej diecie dominują ryby oraz bezkręgowce. Ptaki występujące na Cape Thompson (Alaska) zwykle plądrują gniazda nurzyków (Uria), natomiast na zachodnim wybrzeżu Vancouver pożywiają się wąsonogiem Pollicipes polymerus. Podczas karmienia piskląt ptaki łapią drobne ryby z rodziny dobijakowatych (Ammodytidae, gatunek Ammodytes hexapterus), śledzie oceaniczne (Clupea harengus) i makreloszowate (Scomberesocidae, gatunek Colalabis saira). Chętnie także zjada łososie (Salmonidae) pozostawione przez niedźwiedzie brunatne (Ursus arctos) lub te, które padły po udanym tarle. Wykazuje zachowania kanibalistyczne i kleptopasożytnicze (kradnie zdobycz innym ptakom). W poszukiwaniu odpadków i padliny na wysypiskach śmieci potrafi przelecieć ponad 64 km. Te inteligentne ptaki nauczyły się radzić z muszlami małży; zrzucają je z wysokości na skały.
Ornitolodzy przeprowadzili badania nad tymi ptakami w latach 2007–2010. W 12,2% przypadków w żołądkach mew lodowych znajdowały się tworzywa sztuczne, w tym niebezpiecznymi folie. Znajdywano także rozmaity pokarm roślinny w 91% przypadków.
Lęgi odbywa na wyspach oddalonych od stałego lądu np. na Alasce. Kolonie tych ptaków składają się często z powyżej 1500 osobników. Gniazduje także pojedynczo na dachach budynków, co zmniejsza prawdopodobieństwo drapieżnictwa wewnętrznogatunkowego i zewnętrznogatunkowego. Okres lęgowy przypada na wiosnę (marzec) i wczesne lato. Pary są sobie wierne (zachowania monogamiczne) w 95% przypadków. Kopulacja par odbywa się w nocy (do tej pory za jedynego nocnego przedstawiciela rodziny Laridae uznawano mewę widłosterną, Creagrus furcatus), co jest raczej sprzeczne z aktywnością dzienną mew i innych ptaków morskich. Mewy często śpią w dzień, jak i w nocy, mają energię i czas na gody. Najbardziej prawdopodobną zaletą tego jest zwiększona możliwość zapłodnienia. Ptaki często mają terytoria liczące 5–20 m².
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę lodową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). W 2006 roku liczebność światowej populacji szacowano na co najmniej ok. 570 000 osobników; liczebność rosyjskiej populacji, według szacunków z 2009 roku, mieści się w przedziale ok. 100–10 000 par lęgowych. BirdLife International uznaje trend liczebności za wzrostowy ze względu na brak istotnych zagrożeń i sprzyjające warunki w miastach. Populacja wzrosła przez 50 lat nawet trzykrotnie, dzięki wykorzystywaniu sąsiedztwa człowieka. Odpady wyrzucane przez ludzi są dobrym pokarmem dla mew lodowych.
Gatunek ten jest prawnie chroniony dzięki ustawie Migratory Bird Treaty Act of 1918.
