Wilgowron meksykański (Quiscalus mexicanus) – gatunek ptaka z rodziny kacykowatych (Icteridae). Zamieszkuje Amerykę Północną oraz północno-zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej. Wydaje donośne, przeciągłe gwizdy. Nie jest zagrożony.
Podobny do krukowatych, lecz nie jest z nimi spokrewniony. Ogon klinowaty, bardzo długi. Samiec jest błyszcząco czarny, samica brązowa i znacznie mniejsza od samca.
Długość ciała: samce około 43 cm, samice około 33 cm. Masa ciała: samce średnio 230 g, samice średnio 125 g.
Występuje powszechnie na obszarze Ameryki Północnej od środkowych Stanów Zjednoczonych na południe po północno-zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej – po północno-zachodnie Peru i północno-zachodnią Wenezuelę. W większości zasięgu osiadły, populacje ze skrajnie północnej części zasięgu migrują na niewielkie odległości. Występuje w większości typów siedlisk prócz gęstych lasów, pustyń i prerii, gdzie brak jest dostępu do wody. Spotykany też na terenach rolniczych i zurbanizowanych, np. w parkach i na okolicznych trawnikach, czy na wysypiskach śmieci.
Żywią się materiałem roślinnym przez cały rok, w tym zbożami, takimi jak kukurydza, sorgo i owies, a także owocami. Latem i wczesną jesienią połowę lub więcej ich pożywienia stanowią zwierzęta (u samic nawet do 80% masy pożywienia). Ich ofiarą padają m.in. koniki polne, chrząszcze, pająki, pszczoły, osy, ślimaki, robaki i ćmy. Żywią się też kijankami, żabami, jaszczurkami, wężami, rybami i małymi ssakami, takimi jak myszy i ryjówki, a także ptasimi jajami i pisklętami.
IUCN uznaje wilgowrona meksykańskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji lęgowej na około 10 milionów osobników. BirdLife International ocenia trend populacji jako stabilny.
